Zuid-Oost Florida

Reisverslag 6, 2010-05-02, Florida zuid-oost.

Beste allemaal,

Eerst even een beetje uitleg, het schijnt dat niet iedereen het helemaal snapt, als ik het zelf maar snap, dan komt ’t wel goed.

Op dit moment zitten we inderdaad in Florida, maar zijn nog niet echt aan onze grote trip begonnen. Om de verhaaltjes wat smeuïger en duidelijker te maken ben ik begonnen met de achtergronden waarom we zo’n trip gaan maken (zie “Proloog” en “Wat voor camper”). Daarna volgde de try-out tour, (Zuid-west Florida en Zuid-oost Florida). Deze try-out tour vond plaats in oktober 2009. Daarna komen nog een paar stukjes over het gehele proces van het bestellen van de camper (november 2009 tot/met februari 2010) , en de aflevering (maart 2010). Het was de bedoeling om begin april 2010, zo rond de achtste, met de tour te beginnen. Dat is dus totaal mislukt. Er waren zoveel problemen met de aflevering van de camper dat we tot op heden nog niet echt begonnen zijn. In de tussentijd moesten we maar zien waar we bleven, en was het maken van regelmatige verslagjes ook al niet mogelijk.
Maar die toestanden zal ik allemaal nog wel vertellen. We zitten op dit moment uit te puffen van alle ellende die we meegemaakt hebben. Lekker relaxt, en gaan over enkele dagen echt van start.

Goed, terug naar de try-outtour van oktober 2009.
Van de Everglades gingen we naar de Florida-Keys. Dit is een groep van een groot aantal eilandjes, die als een staart onderaan Florida hangt. Ze zijn allemaal verbonden door middel van bruggen. En enorm toeristisch. Waarschijnlijk hebben we daar een van de duurste campings van Amerika gehad……
Er is zelfs een brug van 7 miles (ruim 11 km), die toepasselijkerwijze de “Seven-Miles-Bridge” heet. Die eilandjes zijn heel smal, normaal gesproken slechts zo breed als de (snel-)weg met aan beide zijden een perceel. Dat zijn dan natuurlijk heel dure perceeltjes, direkt aan het water. De oude brug was oorspronkelijk een spoorbrug, maar later omgebouwd tot auto-brug, en dus aan de krappe kant. Dus is er een nieuwe, bredere, naast gebouwd, en hebben ze de oude brug gewoon laten staan, die is nu langzaam maar zeker aardig begroeid met struiken en bomen.
Key-West, is het grootste en bekendste plaatsje op de Keys, helemaal aan het eind van de sliert eilandjes. Dat is dan ook meteen de plaats die het dichtst bij Cuba ligt, en het zuidelijkste punt van de USA. En daar word je dan ook meteen grootscheeps op attent gemaakt, (zuidelijkste hotel, zuidelijkste terras, zuidelijkste winkeltje, zuidelijkste tankstation, en ga zo maar door.) De Highway 1 begint ook in Key-West, met km-paal (Mile-marker) “mile 0” .
We waren in Key-West met Halloween, dat spoken-feest. Ongelooflijk hoe de huizen daar versierd zijn. Kijk ook nog eens zorgvuldig naar de foto nr. 10 bij “Wat voor camper, en start try-out.”: “In Key-West, zomaar een huis”; had je de spoken op die foto wel gezien?. Na enkele dagen op Key West, we gingen met een taxi op-en-neer van de camping naar het gezellige stadje, en vierden daar ook nog een gezellig straatfeest mee, heel erg reggaegeoriënteerd. Tenslotte begon de tijd te dringen, en moesten we snel terug naar Florida. De laatste stop was bij het muggenmeer”: Lake Okeechoobee. Carmelita en ik hadden inmiddels al aardig wat ervaring opgedaan in het achteruit inparkeren van dat bakbeest. Harrie achter het stuur, en Carmelita heftig gebarend in een van de vier achteruitkijkspiegels, of de achteruitkijkcamera, of de beide zijcamera’s. Ze flitste echt van camera naar spiegel, op-en-neer. Roepen of schreeuwen werkt echt niet. De afstand is te groot en de motor te luidruchtig. We hadden inmiddels al besloten dat er t.z.t. een walkie-talkie moest komen om bij het inparkeren te helpen. Bij het manoeuvreren bij het muggenmeer gebeurde het volgende. Terwijl er eigenlijk geen obstakels in de weg stonden, stond Carmelita heftig in de spiegels te gebaren. Harrie was zich van geen kwaad bewust, en snapte er niets van. Om problemen en schade te voorkomen stopte hij maar, waarop het gebaar maken alleen maar erger werd. Toen Harrie buiten ging informeren werd het snel duidelijk. Het stikte van de muggen, en Carmelita zat als een gek die muggen van zich af te slaan, en was het helemaal niet eens met die stop-aktie van Harrie, ze wilde zo snel mogelijk naar binnen. Vandaar de door ons verzonnen naam “muggenmeer”. Omdat de duisternis aan het invallen was, bleven we er maar staan met de ramen en deuren zorgvuldig gesloten. Het hielp niet echt, die rot-beesten kwamen door alle kieren en gaten naar binnen, de afwerking van de huurcamper was ook zodanig dat er voldoende kieren en gaten ter beschikking waren. De hele nacht waren we op jacht, en de volgende ochtend was de camper helemaal bedekt met een laag groene mugachtige wezens. Niet alleen van buiten, overigens. Het waren geen echte muggen, maar ze staken wel, en als je ze mepte, kwam er groenachtig “bloed” uit. ’n Afschuwelijke nacht.

Na 10 dagen try-out-tour leverden we de camper weer in bij het verhuurstation. Geen schade, alles (benzine, schoon water en gas) netjes afgetankt en vuilwatertanks leeggelaten, en een heleboel wijsheid verder. We wisten dat we het konden, rijden met zo’n groot ding, hij hoefde niet per se korter dan 10 meter te zijn, zo’n lengte maakt toch al dat je heel oplettend moet rijden, een beetje langer maakt dan ook niks meer uit. A-klasse (Integraal) beviel ons ook uitstekend, alleen het huurmerk Coachmen (zo’n beetje de goedkoopste soort) was zeker geen aanrader. Er zaten veel te veel mankementen in, en veel te weinig luxe-slimmigheidjes. De kwaliteit was bedroevend. We hadden tijdens de try-out-toer ‘n kijkje genomen bij alle dealers die we voorbijkwamen (en dat zijn er echt heel veel in Florida….) en alle tips en adviezen in ons opgenomen. Ook de tijd na de try-out-tour dat we nog in Florida waren, hebben we gebruikt om ons te oriënteren. We moesten niet alleen het merk, de lengte, de indeling en de klasse kiezen, ook de dealer moesten we bepalen. We zouden Florida verlaten, en de verdere bestelling en afhandeling zou via Internet moeten gebeuren. Bij elke dealer staat een aantal campers buiten, onafgesloten, waar je zo in mag stappen, zonder begeleiding. (Op beurzen in Europa mag je uitsluitend onder begeleiding in de grotere campers, en dan alleen maar wanneer de vertegenwoordiger vindt dat je kleding aangepast is aan de prijs van de te bezichtigen camper (geen Tee-shirt in een camper boven de Euro 75.000,--.)). Wanneer je dan rondgelopen was, kwam er steevast een vertegenwoordiger op je af, die vroeg welke camper je wilde kopen, vragen beantwoorden was er eigenlijk niet bij, en ons verhaal (we komen uit de Caraïben, willen een camper kopen om twee jaar door de USA te trekken, hebben niks in te ruilen, en willen geen financiering, werd telkens behoorlijk in twijfel getrokken. Diverse keren liep de vertegenwoordiger gewoon bij ons weg, omdat hij er niets van geloofde. Jammer dan…… Op een gegeven moment kwamen we bij Lazydays in Tampa, dat bleek de grootste RV-verkoper van de hele wereld te zijn. Een gigantisch komplex. Er staan altijd tussen de 1000 en 1500 RV’s opgesteld, het grootste gedeelte nieuw tot maximaal een jaar oud, (je wordt met een golfkarretje naar de RV’s gereden.). In de topjaren, voor de economische crisis (die Amerika echt fors getroffen heeft), werden er meer dan 5000 campers per jaar verkocht. Er is een enorme infra-structuur. Als je er een camper gekocht hebt, mag je gratis ontbijten en lunchen in hun enorme kantine (kwaliteit niet meer dan matig overigens), waar heel veel gebruik van gemaakt wordt. Ze hebben een eigen camping op het terrein, en enkele honderden service-bays, waar alle mogelijke service en reparaties verricht, en de campers voor aflevering gereed gemaakt worden. Ze hebben een eigen “Chassis-shop”, “ Engine-shop”, “Paint-shop”, “Cabinet-shop” waar je kastjes en zelfs komplete renovaties kunt laten maken/doen. Specialisten op elk mogelijk terrein. De grote camper-fabrikanten hebben eigen specialisten permanent aanwezig. Wij werden gekoppeld aan Jim Lazzarino, een van hun verkopers, wiens grootste specialisme in eerste instantie bestond uit het hebben van een enorme kinderschare (“8 kids, and no 9 coming”) Later bleek hij ook nog behoorlijk christelijk te zijn, wat wellicht die kinderschare verklaarde. Het bijzondere was dat hij ons eerst op kantoor uitnodigde en echt interviewde wat onze wensen en ideeën waren. Hij luisterde zorgvuldig, en ging met ons bij een viertal (van de 1500) campers kijken. Op bijzondere wijze overtuigde hij ons van het merk Tiffin. Wij hadden al verteld dat we zo’n last hadden van de airco’s in onze huurcamper. Je kon kiezen uit niet-slapen vanwege de herrie van de airco, of niet slapen vanwege de hitte, als je de airco niet aan zette. Een tussenweg was er niet. Nou, Jim bracht ons naar een Tiffin, waarbij hij vertelde dat Tiffin veel werk maakte van het geluidsnivo van de airco’s. Iedereen zet de airco direkt boven het retourluchtrooster, waardoor alle lawaai van de airco rechtstreeks de ruimte in komt. Tiffin werkt met een speciaal retourkanaal, en zuigt de retourvlucht op diverse plaatsen in de coach aan. Dit verhaal klopte zo mooi met mijn ervaringen in de luchtverwarming, waar ik dezelfde ervaringen had opgedaan. Dus zaten we in de Tiffin, en ik vroeg hem om de airco eens aan te zetten, waarop hij fijntjes opmerkte dat die al lang aanstond. En dat hadden we niet eens gehoord…. Het merk was daarmee bepaald. De rest van de coach was ook veel perfekter afgewerkt, en er waren w’el handdoekrekjes her en der, en ook de meeste van onze andere wensen konden bij Tiffin verwezenlijkt worden. (Ik zal volgende keer wat meer vertellen over dat wensenlijstje). Toen we weer terug waren in Bonaire bleek dat Tiffin niet bij de goedkope jongens behoort, maar de beste afschrijving kent, wanneer je hem na enkele jaren weer verkoopt. Op allerlei forums op internet over RV’s wordt met respekt over dit merk gesproken.
We verlieten Florida met een heleboel kennis, en ook onzekerheid, en met het idee dat we een “buddy” (Jim) hadden, die ons door het volgende trajekt (precieze type, opties, levering, enz.) zou slepen. We hadden geen idee, hoe ongebruikelijk het in Amerika is, om (in deze prijsklasse) een Coach geheel volgens je eigen specifikaties te laten bouwen, en dan ook nog via e-mails alles te regelen. Meestal wordt een RV daar gewoon gekozen uit wat er op voorraad staat, en enkele dagen later meegenomen; en is een van de belangrijkste argumenten om de koop te sluiten, de inruilprijs van de oude, en de lease-voorwaarden. We gingen eind oktober met InselAir terug naar Bonaire, om de onderhandelingen van daaruit te starten. Er zouden nog heel wat voetangels en klemmen op ons pad komen voor we aan de trip zouden beginnen. Belangrijk in dit verband is dat we grote camper-ervaring in Europa hebben, maar dat de camper-wereld in Europa geheel anders is dan in de USA. Bovendien, en dat zeker niet in de laatste plaats, we zijn vreselijk eigenwijs, en als tegen ons (of eigenlijk mij) gezegd wordt dat iets niet kan, zijn de rapen gaar. (“Jullie kunnen naar de maan, en zo’n extra raampje kan niet?”)

Wordt vervolgd.