Proloog

Welkom op de reisverslag site van Carmelita en Harrie.

We zijn voornemens een heel mooie en onvergetelijke reis door Amerika te maken. En met Amerika wordt hier in hoofdzaak de Verenigde staten en een stukje Canada bedoeld. Het is de bedoeling om met een grote en luxe kampeerwagen door geheel de Verenigde Staten te trekken, in een periode van ongeveer 2 jaar. Omdat er veel mensen uit onze vrienden- en kennissen-kring willen meemaken wat we allemaal gaan beleven, gaan we op deze site een reisverslag bijhouden, verhaaltjes, fototjes en stukjes film. We hebben voor deze site gekozen omdat ik hem gemakkelijk te gebruiken vind, voornamelijk ook voor mensen met wat minder kompjoeter-ervaring, waarvan er in onze bekenden-kring best een groot aantal zijn. Ik weet niet of wij wel in de doelgroep van deze site vallen, maar dat geeft niks, wij voelen ons best wel thuis in deze groep reizigers.
Wij gaan een reis uitvoeren, waar ik in ieder geval al heel veel jaren van droom. Met een heel grote en luxe kampeerwagen door het ultieme kampeerwagenland van de wereld trekken. Het rondtrekken met een kampeermiddel is me als het ware van kinds af aan ingegeven. Op 7-jarige leeftijd trok ik met de mijn ouders in de caravan al door Spanje en Portugal. Ze waren er vroeg bij. Ik dus ook. Helaas zijn daar geen foto’s van bewaard gebleven, mijn vader filmde in die tijd. Hij had altijd weinig tijd voor vakanties, maar “de grote vakantie” was heilig. We trokken met een KIP-caravannetje achter een heel sterke Amerikaanse auto (460 pk) naar het zuiden. Mijn vader was voor geen kleintje vervaard, en er werden met de kombinatie snelheden gehaald van meer dan 160 km/uur. In één dag zaten we in Zuid-Spanje. Ook de weekeinden gingen we met dat ding weg. Van vrijdags 5 uur ’s middags tot ’s maandags 8 uur in de ochtend waren we op stap. Tijdens een van die reizen in Zuid-Europa zag ik de eerste kampeerwagens van mijn leven, en ik wist meteen: DAT is het! Het waren veelal Engelsen, met Bedford- of Ford Transit-busjes tot kampeerwagen omgebouwd. Dat leek me als kleine ukkie het einde. Maar ik moest nog tot ik mijn studie afgerond had wachten voor mijn eerste kampeerwagen het levenslicht zag. Tot die tijd was het een piepklein sheltertje wat onderdak moest verschaffen, maar rondgereisd werd er. Ook toen al moesten kleine slimmigheidjes het komfort verhogen, zoals een uitklap-keukenkoffer, die achter op de Simca 1100 vervoerd werd, en een super-keuken-uitrusting verborg. (Zie de foto Simca 1100Ti 1978).

Die eerste kampeerwagen werd gebouwd in een aftandse FIAT 238. Het wrak had ik gekocht voor 199 gulden, en werd zelf geheel opgeknapt en gereviseerd. Helemaal van binnen verbouwd. Alles zat erin. 2-Persoons uitklapbed, keukentje met 2 gaspitten, stromend warm en koud water, een koelkast, een kacheltje, een WC en een uitklap-douche. Alleen de airco ontbrak, en een magnetron was er ook niet. Ik geloof zelfs dat die toen in het geheel nog niet bestonden. Vanbinnen was alles heel degelijk en met schrootjes afgewerkt, waarmee de kampeerwagen veel te zwaar geworden was, en het ding niet vooruit te branden was. Ik mag blij zijn dat het gewicht van de wagen nooit gekontroleerd is, ik zou zeker van de weg gehaald zijn. Met pijn en moeite, wind-in-de-rug en bergafwaarts kwamen we na een urenlange aanloop aan de 87 km/uur. Maar met dat ding, hij/zij werd liefkozend “de Buts” genoemd, ben ik wel heel veel op stap geweest, Spanje, Portugal, Joegoslavië, maar ook midden-Europa. Vaak ging ik ook naar Parijs, waarbij een plekje vlakbij een van de bezienswaardigheden uitgezocht werd. APK bestond nog niet, en maar goed ook. Tijdens een van de tochten moest een lekke band verwisseld worden, waarbij de krik keurig netjes omhoog ging, dwars door de chassisbalken heen, maar de wagen gewoon niet omhoog wilde. Wat er doorgeroest kon zijn was doorgeroest. Kijk even naar de fototjes (De Buts 1978).

Tijd voor wat anders. Ik was die 87 km/uur echt zát, ging als het slecht weer was toch altijd doorrijden tot de zon weer in ’t zicht kwam, een nieuwe uitdaging kwam er aan. Ik kocht de twaalfde Renault Espace in Nederland. Dat was de eerste echte MPV (Multi-Purpose-Vehicle) op de markt. Nadat de motor een beetje gekieteld was, haalde het ding op z’n sloffen 180 km/uur. Ook nadat er van binnen een kampeerwagen van gemaakt was. Ook hier weer, zo luxe mogelijk: 2-persoons bed (twijfelaar), koelkast, 2-pits kookstel, wasbak met warm en koud water, een WC, een kacheltje, zelfs een douche (een zeiltje rond de achterklep maakte een perfekte douchekabine). Koken deed je ook onder de achterklep, waarvoor je het kookstel moest uittrekken. Doordat je snel kon reizen werden grote afstanden afgelegd, en Spanje was een peuleschil, maar deze mini-kampeerwagen is ook over land in Turkije geweest, met alle ontberingen die achter het ijzeren gordijn voor ons in petto zaten. Een reis waarin we in 3 weken 20 verschillende landen aangedaan hebben. Slapen deed je binnen, kon net in de lengte boven alle kastjes en apparatuur, als je de voorstoelen omdraaide, maar later kwam er een daktent op het dak, die je kon uitklappen, dat was een enorme komfort-verbetering. Na 14 jaar trouwe dienst en 150.000 km werd de wagen ontmanteld, en een kinderrijk gezin uit Staphorst heeft er nog jaren in rondgetoerd. (Het was uiteindelijk een 7-persoons personenwagen.). De foto’s geven een beeld van dit ding, dat met de naam Spassie door het leven moest.

Toen ik wat ouder werd, begon Spassie toch wel wat te krap te worden, en werd een echte kant-en-klare kampeerwagen aangeschaft. Tegen die tijd begon ik ook wat meer tijd te krijgen om op vakantie te gaan. Het werd (uiteraard) ook weer een luxe kampeerwagen, gebouwd op een FIAT Ducato-chassis, door een van de grootste caravan-bedrijven uit Duitsland, Hobby. 6m75 lang. En relatief laag: 2m60. Tijdens het rijden heb je van de lengte niet zoveel last, de breedte en hoogte beperken je veel vaker. Wat er niet aan luxe inzat, heb ik er zelf aan toegevoegd. Uiteraard magnetron, TV, een espressomachine, een generator en airconditioning. Deze wagen moest met de weinig kreatieve naam “Hobby” door het leven gaan. Doordat ik vrij snel na de aanschaf besloot naar de Nederlandse Antillen te verhuizen, is hij weinig gebruikt, en nu, na 13 jaar nog steeds in topkonditie. In die tijd is hij toch wel op veel plaatsen geweest, uiteraard Spanje/Portugal, maar ook Italië en Griekenland, in het Oostblok, Engeland, en zelfs op IJsland (met de vrachtboot uiteraard).
Het moge duidelijk zijn, kamperen met een kampeerwagen is voor mij een passie, alhoewel ik ook reizen met vliegtuig veel gedaan heb (Azië, Australië, Afrika), maar telkens NIET met een georganiseerde reis, en altijd op eigen gelegenheid rondtrekken, al-dan-niet met rugzak.
Op Bonaire ontmoette ik Carmelita, mijn vrouw, en toen we mekaar pas enkele weken kenden moest ze al mee met de kampeerwagen. Op naar Spanje/Portugal. Dit was een krachtproef. Als ze niet met de kampeerwagen-ziekte besmet zou worden, had dat nog enorme problemen kunnen opleveren. Maar gelukkig, het sloeg aan, en evenzovrolijk zat het kleine meisje achter het stuur van dat bakbeest, als een volleerde trucker. Alleen “de vlam in de pijp” ontbrak er nog aan. Ook dat kun je op bijgaande foto’s (Hobby) zien. Carmelita is geboren op Curacao, en dat is natuurlijk een vakantie-eiland bij uitstek. Ze gingen als kind altijd de weekenden naar WestPunt, waar de familie een weekend-huisje aan zee had. Later werden de vakanties hoofdzakelijk vlieg/hoteltrips, vanwege de kleine kinderen veelal naar zon/zee/strand-bestemmingen. Voor Carmelita mij leerde kennen, had ze helemaal geen kampeer/camper-ervaring. Op dat gebied heeft ze de laatste jaren snel bijgeleerd.

En dan Amerika. Amerika is het kampeerwagenland bij uitstek. Het wordt er veel gedaan, er is enorm veel en goede infrastruktuur. Ze zijn er relatief goedkoop, groot, ruim, en super-super-luxe. Het land is groot, en ik droomde ervan dat ook ooit eens te zullen doen. Er is heel veel te zien. Als klein jongetje al, zag ik op TV die enorme kampeerwagens door de desert rijden. Tijdens een van mijn zakenreizen in Amerika zag ik die joekels rijden, moeiteloos vanwege de ruime wegen, soms met een kleine boodschappenwagen erachter aan gehangen. (Wat ze in Amerika klein noemen, zien wij toch echt wel anders). Zie de foto USA 1981. Laatst zagen we een enorme (ongeveer 15 meter lange) kampeerwagen rijden, met erachterhangend een Hummer, als boodschappenwagentje, ja, en niet het kleinste model Hummer, echt wel de grootste H1! En in de laadbak van die Hummer stonden nog twee Harley Davidson’s. Het ging zo snel, we konden geen foto maken. Maar we zullen iets dergelijks vast nog wel eens zien…. Dat is dus ook Amerika…….

En in 1984 dan mijn eerste kampeerwagenvakantie in de USA. Samen met mijn ouders (met z’n 3tjes) trokken we in 4 weken langs de meeste Nationale Parken aan de westzijde van Amerika: Yellowstone, Grand Teton, Arches, Bryce Canyon, Grand Canyon, Petrified Forest, Zion, Yosemite, Sequoia, Glen Canyon, Joshua Tree, Death Valley en Mono Lake. Dat was fantastisch. Toen mijn vader (73 jaar) mij zag komen aanrijden met dat bakbeest zei hij meteen: “Ik ga niet rijden in dat ding”, zodat ik de hele tocht gereden heb. Eigenlijk heel bijzonder, vroeger namen mijn ouders mij op sleeptouw, en nu nam ik hun op sleeptouw. Deze tocht hield een belofte in, camperreis in Amerika: er zouden er nog vele volgen. Op de foto’s (USA Campervakantie 1984) kun je de gehuurde kampeerwagen zien. Er waren maar liefst 6 slaapplaatsen aan boord.

In 1999 huurde ik toen in het voorseizoen een camper in Canada. En een trektocht van 3 weken door de Rocky Mountains (Canadian Rockies), waarbij een aantal Nationale parken in Canada (Jasper, Banff, Kootenay, Yoho, Glacier, Vancouver Island) werden bezocht. Door dikke lagen sneeuw gebaggerd. Grote hoeveelheden beren gezien. Ook dit was een alkoof-camper, die in Amerika “C-class” genoemd worden. Zo’n ding met een grote hoed boven op de bestuurderscabine. Deze campers zijn het meest geliefd om te verhuren. (Zie de foto’s Huurcamper 1999.)

Tussendoor zijn we vanuit Bonaire verschillende keren in Florida geweest; iedere keer verlekkerd kijkend naar al dat fraais wat er in Amerika te koop is in de kampeerwagenbranche. Uiteindelijk heeft het tot nu moeten duren voor we onze dromen konden gaan verwezenlijken.
En dan zijn we nu bezig met de voorbereidingen voor de derde kampeerwagen-vakantie in Amerika. Deze tocht gaat zo’n twee jaar duren, met een gekochte kampeerwagen, die speciaal voor ons gemaakt wordt. Maar daarover vertel ik meer in de volgende aflevering.

Carmelita & Harrie, ©2010-03-17