Verslag 119. Waterton National Park (Canada)

We pakken de draad weer een beetje op, en gaan weer zo af-en-toe verslagjes maken. Na bijna een jaar stilte, komt er een verslag van de stukken die we twee jaar geleden bezocht hebben. We hopen dat jullie er net zo veel van genieten als van het eerste gedeelte van onze reisverslagen. De grote achterstand is ook een beetje veroorzaakt door een grote software-wijziging die “WaarBenJijNu” in 2012 heeft doorgevoerd. Allerlei delen werkten niet of niet goed, had ik eindelijk een stuk geplaatst zoals ik het hebben wilde, was het de volgende dag weer helemaal door mekaar gegooid. Hele stukken, vooral van oudere verslagen waren zomaar opeens verdwenen, filmjes uploaden lukte al helemaal niet. Al dat gedoe kostte veel tijd, en moedigde me nou niet direkt aan om verslagen te schrijven/plaatsen. Ik hoop dat nu alles weer naar behoren werkt, langzaam aan zal ik beschadigde oudere verslagen weer repareren, (want we maken ook fotoboeken van deze verslagen), en begin ik weer nieuwe verslagen te maken.

Mocht het zo zijn dat er nog geen foto’s bij een verslag staan, zodra je de e-mail-melding gehad hebt, kom dan later nog eens terug. Het plaatsen van foto’s kan pas, als het verslag on-line staat, en kost soms enkele uren.

Door de wijzigingen van de WaarBenJijNu-site zijn alle e-mailadressen die verwijderd waren, weer opnieuw geaktiveerd. Als je de e-mail melding niet meer wilt hebben, verwijder de link dan even zelf aub.?




En hier komt dan eindelijk het verslag:

We gingen van Glacier National Park in de USA naar het Waterton National Park in Canada. Beide parken samen zijn officieel het “Waterton Glacier International Peace Park” geworden. Grappig, de grens loopt er dwars doorheen, en zelfs de anders zo vervelende douane-beambten zijn zelfs vreedzaam. Op een gegeven moment gingen we door de entree van het park (dachten we), maar het bleek de grensovergang te zijn, en zelfs de Amerikaanse douaniers waren extreem vriendelijk, (eentje gaf zelfs Bjoetie een hondekoekje, maar onze Lady is een beetje kieskeurig, en heeft het koekje helemaal geen blik waard gegund), wat een verschil met eerdere overgangen, ze hebben ons er wel eens meer dan een halve dag laten wachten…..

Beide parken lijken veel op elkaar, een groot meer in het midden, een oude stijlvolle lodge aan dat meer, veel stroompjes en watervallen. Het Canadese stuk is een stuk rustiger. De lodge hier is iets minder oud (Prince of Wales Hotel) en ligt aan de Emerald Bay.

We moesten Bjoetie zo’n rare kap omdoen, omdat ze de hele tijd aan de hechtingen zat te trekken en likken, en dat vond ze écht niet leuk.
Bij foto 30.: Op dit busje stond een tekst die ons uit het hart gegrepen was: “Silence is Golden, Duct Tape is Silver”. Als je gaat rijden in een Amerikaanse camper zijn twee zaken beslist een eerste levensbehoefte, nl. Duct Tape, om alle losrakende zaken (tijdelijk) te kunnen vastzetten, en WD40, een spuitbus met siliconen-olie, om alle piepende, krakende onderdelen te kunnen smeren. Van beide spullen hebben we de nodige rollen en bussen gedurende de reis gebruikt…..

Uit het park gingen we verder Canada in, het was midden-zomer, dan is het daar heel prettig weer, warm, maar niet té warm, redelijk droog, en alles is er lekker groen. Eerst op weg naar Calgary, in de staat Alberta, daarna naar twee grote Nationale Parken in de Rocky Mountains, Jasper en Banff.

©Carmelita