Verslag 109. Voorruit (10), Salt Lake City (Utah).
Blijf op de hoogte en volg Carmelita & Harrie
03 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Bear Lake Hot Springs
Verslag 109. Voorruit (10), Salt Lake City (Utah).
De links naar de videos op YouTube, gewoon aanklikken, en hier weer terug komen.
109.1. De voorruit wordt gerepareerd: http://youtu.be/FrdZiDDkLDA
109.2. Enorme waterpartij in nieuw winkelcentrum: http://youtu.be/jiiL8RP48TI
109.3. Waterorgel: http://youtu.be/C0r-rX17WFs
109.4. Nee, ’n water- en vuur-orgel: http://youtu.be/C59TQYio6yY
109.5. En alles op muziek: http://youtu.be/3QCQdILPLpk
109.6. Kinderen spelen in de opflitsende waterstralen: http://youtu.be/sIIfFq8Kuw8
109.7. Op weg in het Universum: http://youtu.be/Np-1eK6M9R4
109.8. Naar de kopermijnen van Bingham Canyon: http://youtu.be/yPd6L9aYcrw
109.9. Heel diepe open groeve: http://youtu.be/7r2P0hso9lU
109.10. Een parade op het Bearlake Raspberry Festival: http://youtu.be/ULaeGtlXoAs
109.11. Bearlake Raspberry Festival: http://youtu.be/W6FgENeG4FY
109.12. Echte Caribische muziek: http://youtu.be/8wYxMqBgrVE
109.13. Zelfs skelters rijden mee: http://youtu.be/oKa4wLDlObM
De grote storm (Sandy) is voorbij, en was inderdaad heftig, alle TV-zenders zijn er maar druk mee. Meer dan 100 doden, vele huizen verdwenen of zwaar beschadigd, en het ergst van alles, benzine is maar moeilijk te krijgen, dat is voor die aan hun auto’s gebonden Amerikanen nog het ergst…
Wij hebben er niets van gemerkt, we leven nog…...
Verslag 109. Voorruit (10), Salt Lake City (Utah).
Ik heb al eens eerder verteld (verslag 105) dat we onze zomerbreak op Bonaire en in Nederland meerdere weken vervroegd hadden, zodat een chauffeur van de fabriek de coach in Salt Lake City zou kunnen ophalen, en naar RedBay (Alabama) zou rijden, waar ze de hele voorkant van de coach zouden vervangen, en een nieuwe voorruit zouden plaatsen. Wij hadden al negen keer een probleem met de voorruit gehad, en de indruk bestond dat er iets “mis” was met die voorkant.
Op Internet konden we volgen hoe het met de camper ging. We zagen dat de chauffeur extreem snel reed, (zeg maar kontinu-topsnelheid) en ook idioot lang achter mekaar. We zagen dat de coach van de ene naar de andere service-bay werd gereden, (verslag 106), maar niet bij die bay waar ze polyester-werk doen, eigenlijk hadden we dus al het idee dat de voorkant niet vervangen werd. Wel stond hij enkele dagen bij de “glas-shop”, waar ze dus kennelijk een nieuwe voorruit plaatsten. We konden de terugtocht weer volgen, en hoewel het een andere chauffeur was, werd er zo mogelijk nog harder, en nog langer achter mekaar gereden…. We zagen dat de coach enkele minuten stilstond bij een tankstation, vlakbij de stalling in Salt Lake City, en ook wel bijna een uur bij een “Truck wash”. Wij waren blij, in ieder geval retourneerden ze de coach netjes gepoetst en met een gevulde tank…
Met gemengde gevoelens gingen we toen we van Bonaire terugkwamen naar Salt Lake City, en meteen naar de stalling om het resultaat van deze operatie te bekijken. En inderdaad, de coach stond ons tegemoet te glimmen en te trappelen om weer verder met de tocht te gaan, zelfs Bjoetie klimde zo snel als mogelijk naar binnen om weer te gaan rijden. Maar… er was geen nieuwe voorkant geplaatst, wel een nieuwe voorruit. Maar in die nieuwe voorruit zat meteen al weer een ster, veroorzaakt door een opspattend steentje. Dus eigenlijk was die hele operatie nagenoeg helemaal voor niets geweest. Op foto 02., 03., en 04. zie je de resultaten van het plaatsen van de nieuwe voorruit, dat was ontzettend slordig, alle pakkingen zaten schots en scheef, en ook de pakking was alweer los aan het laten. Op foto 05. en 06. zie je dan het sterretje, zo’n twee centimeter in doorsnee, maar wel met een “uitloper”. In Nederland beschouwen ze zo’n inslag als niet-repareerbaar.
Dat hadden wij weer, onze vakantieplannen helemaal gewijzigd, een vreemde zo’n 6000 km met de coach laten rijden, om dan terug te komen, vol goede moed, om te konstateren, dat de beoogde wijzigingen niet uitgevoerd waren, maar wel een nieuwe ruit geplaatst (ongeveer US$ 1500,--, gelukkig onder garantie), die meteen afgeleverd werd met een ster erin. Overhaast kontakt met de fabriek leverde niet al te veel op. We moesten maar weer met de coach naar Alabama komen (6000 km, voor de derde keer dit jaar), dan zouden ze de ruit wel weer vervangen, maar een nieuwe voorkant was volgens hun niet nodig, en zou dus ook niet vervangen worden. Uiteindelijk besloten we maar het sterretje te laten repareren met warme 2-komponenten-hars onder hoge druk door een gespecialiseerd bedrijf (zie foto’s 07. en 08.), en de fabriek beloofde ons de eventuele vervanging van de voorruit, als dat nodig zou worden door het sterretje, voor hun rekening te nemen. Dit was dan het tiende (10de) voorruitprobleem wat we hadden met de coach, in nog geen 2½ jaar. Wanneer er andere problemen met de voorruit zouden komen, is het niet duidelijk wat hun houding zal zijn, want de reparatie van de voorruit was nu absoluut 100% goed gedaan, we zouden geen problemen meer krijgen, gegarandeerd! Na diverse keren dit verhaal gehoord te hebben, bleven wij echter toch nog steeds enigszins skeptisch. Maar we hadden weinig andere keus. We gingen met voorruit met ster op pad. (wordt waarschijnlijk vervolgd…..)
Op foto 09. zie je een voorbeeld van wat onze angst voor die hoge snelheden onderschrijft, er waren diverse afdeklijsten losgetrild, en lagen op de grond, of hingen halfvast aan het plafond. Er waren nog meer problemen ontstaan die toegeschreven zouden kunnen worden aan die hoge snelheden, zoals kastjes die niet meer goed sluiten, lekkende waterleidingen, enzovoort, te veel om op te schrijven. Die heb ik allemaal zelf opgelost/gerepareerd. We wilden weer “op pad”.
Voordat we verder naar het noorden zouden rijden, bezochten we nog onze vrienden Vicky en Everett, die in Salt Lake City wonen. Zij showden ons de omgeving en het centrum van Salt Lake City. De eerste tocht in de omgeving bracht al niet veel geluk. Een koppelstuk in de koelwaterleiding van haar Volvo brak af, en we stonden uren stil, boven in de bergen, totdat er hulp aankwam. Gelukkig brachten wij Vicky direkt tot stilstand en motor uit, nadat er stoom van onder de motorkap tevoorschijn kwam, zodat ernstige motorschade voorkomen werd, en de Volvo volgende dag weer gerepareerd was.
Met zijn vieren bezochten we de volgende dag het centrum van de stad Salt Lake City. Dit is het centrum van “The Church of Latter-Day Saints”, officieel vertaald als “De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste Dagen”. In de volksmond worden dit “Mormonen” genoemd. (Iets anders als de Jehova’s Getuigen). De Mormonen zijn behoorlijk verbreid in de USA. In de staat Utah (waar Salt Lake City ligt), zijn zo’n 70% van de inwoners Mormoon. Ook elders komen ze veel voor. Mitt Romney, die momenteel Barack Obama belaagt als president van de USA, is ook Mormoon, het zijn eigenlijk heel gewone mensen. Mitt Romney was, voordat hij in de politiek ging, eerst een bisschop voor de Mormonen, later een buitengewoon suksesvolle zakenman. De Mormonen staan bij ons vooral bekend omdat ze meerdere vrouwen mogen hebben. Dat is niet geheel waar. Vroeger was dat zo, maar tegenwoordig zijn de meeste Mormonen gewoon met één vrouw getrouwd. Slechts een heel kleine groep “hard-core” Mormonen praktiseert nog steeds polygamie, alhoewel dat in de USA officieel verboden is. Er zijn in de USA zo vreselijk veel kerkelijke genootschappen, dat is voor ons absoluut niet meer te volgen. In sommige dorpjes waar we doorheenkomen staan er wel tien kerken min-of-meer naast elkaar…
De Mormonen beheersen dus heel Salt Lake City, en het hele centrum is volledig in hun handen. Daar bevindt zich rondom het immense Tempel Squaire, de grote Tempel (wij zouden dat “Kerk” noemen, en het Mormon Tabernacle, een indrukwekkende concertzaal, met een orgel met 11.000 pijpen, en een overweldigend goede akoustiek. Hier worden dagelijks repetities gehouden door het Mormon Tabernacle Choir. Dat schijnt een belevenis te zijn, (vrij toegankelijk, ook voor ongelovigen). Wij hebben dat helaas gemist. Hier staat ook het hoofdkwartier van de aardse organisatie van de Mormonen, (er moet “daarboven” ook nog zoiets bestaan), een grote expositieruimte waarin het gedachtengoed, en de historie van de Mormonen zeer duidelijk uitgelegd wordt, en een wereldberoemde Family History Library, waarin de gegevens en stambomen van heel veel families van all-over-the-world wordt bijgehouden. (Hebben we ook maar gelaten voor wat het was). (Foto’s 14 t/m 18 en 27 t/m 46). Overal staan er Mormonen, die je graag allerlei uitleg geven, en je aanbieden les te geven in hun Geloofsbeleving. Ik was er wat bang voor, gezien mijn ervaringen met opdringerige Jehova’s, maar deze mensen waren werkelijk in het geheel niet opdringerig, zeer beleefd, en buitengewoon goed onderlegd. Eerlijk gezegd, het geloof van de Mormonen lijkt best veel op het katholicisme, ze kennen Jezus Christus, ze kennen Adam & Eva, en nog veel meer. Het werd me eigenlijk niet goed duidelijk op wat voor punten ze nu echt verschillend denken.
De Church of Latter-day Saints is opgericht door Joseph Smith, een boer uit New York. Doordat ze heel snel groeiden, ontstond er ook veel vijandigheid, daarom verhuisden ze naar Illenois, waar Joseph Smith in 1839 vermoord werd. Brigham Young nam het leiderschap over, en hij nam zijn volgelingen op een lange en gevaarlijke reis mee naar de onherbergzame Salt Lake Valley in Utah, waar in 1847 Salt Lake City werd gesticht. De Mormonen waren oorspronkelijk hardwerkende boeren, en ondanks de haast onmogelijke omstandigheden in dat stuk woestijn, floreerde de stad Salt Lake City geweldig, en heeft tegenwoordig bijna 200.000 inwoners.
Bij dat Tempelplein in de buurt ligt ook nog het Beehive-huis, (het Bijenkorf-huis); het huis van Brigham Young, waar hij met zijn vele vrouwen (onbekend hoeveel) gewoond heeft. Het huis wordt zeer zorgvuldig in stand gehouden, en we hebben dan ook wat fototjes van dat huis uit het midden van de 19de eeuw gemaakt. (Foto 19 t/m 25).
Vlakbij het Tempelplein is er kortgeleden een enorm winkelcentrum verrezen, in zijn geheel door Mormomen beheerd. Prachtig aangelegd, met fonteinen die op muziek spuiten, en zelfs vlammen werpen, (zie de filmpjes), de winkels zijn er topklasse, inklusief de erbijbehorende prijzen, er stroomt een beekje met watervalletjes door het komplex, en alles is met marmer afgewerkt. Prachtig mooi! Je kijkt je ogen uit. (En we hebben al heel wat winkelcentra gezien…).
Met een gezellig etentje besloten we deze leerzame en interessante dag met een etentje in een ander filiaal van “The Red Iguana”, waar we voor we naar huis gingen, ook geweldig gegeten hadden.
De volgende dag gingen we naar de Bingham Canyon Mine, waar in een open groeve koper gedolven wordt, dat was een zeer indrukwekkend produktiegebeuren. Ze rijden daar met enorme trucks het kopererts en afvalzand op-en-neer. (Foto 54 t/m 67.) Op deze laatste foto zie je hoe gigantisch die wielen, en dus ook de trucks, zijn.
We verlieten Salt Lake City en Vicky en Everett, en gingen op hun aanraden naar Bear Lake, een meer dat op de grens van Utah en Idaho ligt, en in geen enkele van onze reisgidsen staat. Daar vielen we met de neus in de boter, of eigenlijk in de frambozen, want er was een Raspberry-festival. Dat bestond in hoofdzaak uit een Farmersmarket, waar, naast allerlei prullaria te koop waren, je dood gegooid werd met allerlei taarten, koekjes, en weet ik wat nog meer, met frambozen gemaakt; en een parade met allerlei rariteiten, waar rijkelijk (onverantwoord) snoepgoed in het publiek werd gegooid. Ook een Raspberry-princes mocht niet ontbreken. Bekijk de foto’s maar, en vergeet ook de filmjes niet.
We gingen verder naar het noorden, uiteindelijk op weg naar Canada, en kwamen door een plaatsje met de veelbelovende naam Paris, waar echt niets te doen was.
De volgende stops waren de nationale parken: Teton en het overweldigende Yellowstone. Terug de natuur in. Maar daarover meer in de volgende verslagen.
©Carmelita & Harrie, 2012-11-03
De links naar de videos op YouTube, gewoon aanklikken, en hier weer terug komen.
109.1. De voorruit wordt gerepareerd: http://youtu.be/FrdZiDDkLDA
109.2. Enorme waterpartij in nieuw winkelcentrum: http://youtu.be/jiiL8RP48TI
109.3. Waterorgel: http://youtu.be/C0r-rX17WFs
109.4. Nee, ’n water- en vuur-orgel: http://youtu.be/C59TQYio6yY
109.5. En alles op muziek: http://youtu.be/3QCQdILPLpk
109.6. Kinderen spelen in de opflitsende waterstralen: http://youtu.be/sIIfFq8Kuw8
109.7. Op weg in het Universum: http://youtu.be/Np-1eK6M9R4
109.8. Naar de kopermijnen van Bingham Canyon: http://youtu.be/yPd6L9aYcrw
109.9. Heel diepe open groeve: http://youtu.be/7r2P0hso9lU
109.10. Een parade op het Bearlake Raspberry Festival: http://youtu.be/ULaeGtlXoAs
109.11. Bearlake Raspberry Festival: http://youtu.be/W6FgENeG4FY
109.12. Echte Caribische muziek: http://youtu.be/8wYxMqBgrVE
109.13. Zelfs skelters rijden mee: http://youtu.be/oKa4wLDlObM
De grote storm (Sandy) is voorbij, en was inderdaad heftig, alle TV-zenders zijn er maar druk mee. Meer dan 100 doden, vele huizen verdwenen of zwaar beschadigd, en het ergst van alles, benzine is maar moeilijk te krijgen, dat is voor die aan hun auto’s gebonden Amerikanen nog het ergst…
Wij hebben er niets van gemerkt, we leven nog…...
Verslag 109. Voorruit (10), Salt Lake City (Utah).
Ik heb al eens eerder verteld (verslag 105) dat we onze zomerbreak op Bonaire en in Nederland meerdere weken vervroegd hadden, zodat een chauffeur van de fabriek de coach in Salt Lake City zou kunnen ophalen, en naar RedBay (Alabama) zou rijden, waar ze de hele voorkant van de coach zouden vervangen, en een nieuwe voorruit zouden plaatsen. Wij hadden al negen keer een probleem met de voorruit gehad, en de indruk bestond dat er iets “mis” was met die voorkant.
Op Internet konden we volgen hoe het met de camper ging. We zagen dat de chauffeur extreem snel reed, (zeg maar kontinu-topsnelheid) en ook idioot lang achter mekaar. We zagen dat de coach van de ene naar de andere service-bay werd gereden, (verslag 106), maar niet bij die bay waar ze polyester-werk doen, eigenlijk hadden we dus al het idee dat de voorkant niet vervangen werd. Wel stond hij enkele dagen bij de “glas-shop”, waar ze dus kennelijk een nieuwe voorruit plaatsten. We konden de terugtocht weer volgen, en hoewel het een andere chauffeur was, werd er zo mogelijk nog harder, en nog langer achter mekaar gereden…. We zagen dat de coach enkele minuten stilstond bij een tankstation, vlakbij de stalling in Salt Lake City, en ook wel bijna een uur bij een “Truck wash”. Wij waren blij, in ieder geval retourneerden ze de coach netjes gepoetst en met een gevulde tank…
Met gemengde gevoelens gingen we toen we van Bonaire terugkwamen naar Salt Lake City, en meteen naar de stalling om het resultaat van deze operatie te bekijken. En inderdaad, de coach stond ons tegemoet te glimmen en te trappelen om weer verder met de tocht te gaan, zelfs Bjoetie klimde zo snel als mogelijk naar binnen om weer te gaan rijden. Maar… er was geen nieuwe voorkant geplaatst, wel een nieuwe voorruit. Maar in die nieuwe voorruit zat meteen al weer een ster, veroorzaakt door een opspattend steentje. Dus eigenlijk was die hele operatie nagenoeg helemaal voor niets geweest. Op foto 02., 03., en 04. zie je de resultaten van het plaatsen van de nieuwe voorruit, dat was ontzettend slordig, alle pakkingen zaten schots en scheef, en ook de pakking was alweer los aan het laten. Op foto 05. en 06. zie je dan het sterretje, zo’n twee centimeter in doorsnee, maar wel met een “uitloper”. In Nederland beschouwen ze zo’n inslag als niet-repareerbaar.
Dat hadden wij weer, onze vakantieplannen helemaal gewijzigd, een vreemde zo’n 6000 km met de coach laten rijden, om dan terug te komen, vol goede moed, om te konstateren, dat de beoogde wijzigingen niet uitgevoerd waren, maar wel een nieuwe ruit geplaatst (ongeveer US$ 1500,--, gelukkig onder garantie), die meteen afgeleverd werd met een ster erin. Overhaast kontakt met de fabriek leverde niet al te veel op. We moesten maar weer met de coach naar Alabama komen (6000 km, voor de derde keer dit jaar), dan zouden ze de ruit wel weer vervangen, maar een nieuwe voorkant was volgens hun niet nodig, en zou dus ook niet vervangen worden. Uiteindelijk besloten we maar het sterretje te laten repareren met warme 2-komponenten-hars onder hoge druk door een gespecialiseerd bedrijf (zie foto’s 07. en 08.), en de fabriek beloofde ons de eventuele vervanging van de voorruit, als dat nodig zou worden door het sterretje, voor hun rekening te nemen. Dit was dan het tiende (10de) voorruitprobleem wat we hadden met de coach, in nog geen 2½ jaar. Wanneer er andere problemen met de voorruit zouden komen, is het niet duidelijk wat hun houding zal zijn, want de reparatie van de voorruit was nu absoluut 100% goed gedaan, we zouden geen problemen meer krijgen, gegarandeerd! Na diverse keren dit verhaal gehoord te hebben, bleven wij echter toch nog steeds enigszins skeptisch. Maar we hadden weinig andere keus. We gingen met voorruit met ster op pad. (wordt waarschijnlijk vervolgd…..)
Op foto 09. zie je een voorbeeld van wat onze angst voor die hoge snelheden onderschrijft, er waren diverse afdeklijsten losgetrild, en lagen op de grond, of hingen halfvast aan het plafond. Er waren nog meer problemen ontstaan die toegeschreven zouden kunnen worden aan die hoge snelheden, zoals kastjes die niet meer goed sluiten, lekkende waterleidingen, enzovoort, te veel om op te schrijven. Die heb ik allemaal zelf opgelost/gerepareerd. We wilden weer “op pad”.
Voordat we verder naar het noorden zouden rijden, bezochten we nog onze vrienden Vicky en Everett, die in Salt Lake City wonen. Zij showden ons de omgeving en het centrum van Salt Lake City. De eerste tocht in de omgeving bracht al niet veel geluk. Een koppelstuk in de koelwaterleiding van haar Volvo brak af, en we stonden uren stil, boven in de bergen, totdat er hulp aankwam. Gelukkig brachten wij Vicky direkt tot stilstand en motor uit, nadat er stoom van onder de motorkap tevoorschijn kwam, zodat ernstige motorschade voorkomen werd, en de Volvo volgende dag weer gerepareerd was.
Met zijn vieren bezochten we de volgende dag het centrum van de stad Salt Lake City. Dit is het centrum van “The Church of Latter-Day Saints”, officieel vertaald als “De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste Dagen”. In de volksmond worden dit “Mormonen” genoemd. (Iets anders als de Jehova’s Getuigen). De Mormonen zijn behoorlijk verbreid in de USA. In de staat Utah (waar Salt Lake City ligt), zijn zo’n 70% van de inwoners Mormoon. Ook elders komen ze veel voor. Mitt Romney, die momenteel Barack Obama belaagt als president van de USA, is ook Mormoon, het zijn eigenlijk heel gewone mensen. Mitt Romney was, voordat hij in de politiek ging, eerst een bisschop voor de Mormonen, later een buitengewoon suksesvolle zakenman. De Mormonen staan bij ons vooral bekend omdat ze meerdere vrouwen mogen hebben. Dat is niet geheel waar. Vroeger was dat zo, maar tegenwoordig zijn de meeste Mormonen gewoon met één vrouw getrouwd. Slechts een heel kleine groep “hard-core” Mormonen praktiseert nog steeds polygamie, alhoewel dat in de USA officieel verboden is. Er zijn in de USA zo vreselijk veel kerkelijke genootschappen, dat is voor ons absoluut niet meer te volgen. In sommige dorpjes waar we doorheenkomen staan er wel tien kerken min-of-meer naast elkaar…
De Mormonen beheersen dus heel Salt Lake City, en het hele centrum is volledig in hun handen. Daar bevindt zich rondom het immense Tempel Squaire, de grote Tempel (wij zouden dat “Kerk” noemen, en het Mormon Tabernacle, een indrukwekkende concertzaal, met een orgel met 11.000 pijpen, en een overweldigend goede akoustiek. Hier worden dagelijks repetities gehouden door het Mormon Tabernacle Choir. Dat schijnt een belevenis te zijn, (vrij toegankelijk, ook voor ongelovigen). Wij hebben dat helaas gemist. Hier staat ook het hoofdkwartier van de aardse organisatie van de Mormonen, (er moet “daarboven” ook nog zoiets bestaan), een grote expositieruimte waarin het gedachtengoed, en de historie van de Mormonen zeer duidelijk uitgelegd wordt, en een wereldberoemde Family History Library, waarin de gegevens en stambomen van heel veel families van all-over-the-world wordt bijgehouden. (Hebben we ook maar gelaten voor wat het was). (Foto’s 14 t/m 18 en 27 t/m 46). Overal staan er Mormonen, die je graag allerlei uitleg geven, en je aanbieden les te geven in hun Geloofsbeleving. Ik was er wat bang voor, gezien mijn ervaringen met opdringerige Jehova’s, maar deze mensen waren werkelijk in het geheel niet opdringerig, zeer beleefd, en buitengewoon goed onderlegd. Eerlijk gezegd, het geloof van de Mormonen lijkt best veel op het katholicisme, ze kennen Jezus Christus, ze kennen Adam & Eva, en nog veel meer. Het werd me eigenlijk niet goed duidelijk op wat voor punten ze nu echt verschillend denken.
De Church of Latter-day Saints is opgericht door Joseph Smith, een boer uit New York. Doordat ze heel snel groeiden, ontstond er ook veel vijandigheid, daarom verhuisden ze naar Illenois, waar Joseph Smith in 1839 vermoord werd. Brigham Young nam het leiderschap over, en hij nam zijn volgelingen op een lange en gevaarlijke reis mee naar de onherbergzame Salt Lake Valley in Utah, waar in 1847 Salt Lake City werd gesticht. De Mormonen waren oorspronkelijk hardwerkende boeren, en ondanks de haast onmogelijke omstandigheden in dat stuk woestijn, floreerde de stad Salt Lake City geweldig, en heeft tegenwoordig bijna 200.000 inwoners.
Bij dat Tempelplein in de buurt ligt ook nog het Beehive-huis, (het Bijenkorf-huis); het huis van Brigham Young, waar hij met zijn vele vrouwen (onbekend hoeveel) gewoond heeft. Het huis wordt zeer zorgvuldig in stand gehouden, en we hebben dan ook wat fototjes van dat huis uit het midden van de 19de eeuw gemaakt. (Foto 19 t/m 25).
Vlakbij het Tempelplein is er kortgeleden een enorm winkelcentrum verrezen, in zijn geheel door Mormomen beheerd. Prachtig aangelegd, met fonteinen die op muziek spuiten, en zelfs vlammen werpen, (zie de filmpjes), de winkels zijn er topklasse, inklusief de erbijbehorende prijzen, er stroomt een beekje met watervalletjes door het komplex, en alles is met marmer afgewerkt. Prachtig mooi! Je kijkt je ogen uit. (En we hebben al heel wat winkelcentra gezien…).
Met een gezellig etentje besloten we deze leerzame en interessante dag met een etentje in een ander filiaal van “The Red Iguana”, waar we voor we naar huis gingen, ook geweldig gegeten hadden.
De volgende dag gingen we naar de Bingham Canyon Mine, waar in een open groeve koper gedolven wordt, dat was een zeer indrukwekkend produktiegebeuren. Ze rijden daar met enorme trucks het kopererts en afvalzand op-en-neer. (Foto 54 t/m 67.) Op deze laatste foto zie je hoe gigantisch die wielen, en dus ook de trucks, zijn.
We verlieten Salt Lake City en Vicky en Everett, en gingen op hun aanraden naar Bear Lake, een meer dat op de grens van Utah en Idaho ligt, en in geen enkele van onze reisgidsen staat. Daar vielen we met de neus in de boter, of eigenlijk in de frambozen, want er was een Raspberry-festival. Dat bestond in hoofdzaak uit een Farmersmarket, waar, naast allerlei prullaria te koop waren, je dood gegooid werd met allerlei taarten, koekjes, en weet ik wat nog meer, met frambozen gemaakt; en een parade met allerlei rariteiten, waar rijkelijk (onverantwoord) snoepgoed in het publiek werd gegooid. Ook een Raspberry-princes mocht niet ontbreken. Bekijk de foto’s maar, en vergeet ook de filmjes niet.
We gingen verder naar het noorden, uiteindelijk op weg naar Canada, en kwamen door een plaatsje met de veelbelovende naam Paris, waar echt niets te doen was.
De volgende stops waren de nationale parken: Teton en het overweldigende Yellowstone. Terug de natuur in. Maar daarover meer in de volgende verslagen.
©Carmelita & Harrie, 2012-11-03
-
05 November 2012 - 18:05
Klaasje:
Het plaatsje Paris, zijn daar niet de opnames gemaakt van de film Paris Texas, dat was inderdaad nogal een afgelegen oord kan ik me herinneren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
