Verslag 91: San Antonio (TX), Duck a la Cucaracha

Verslag 91: San Antonio (Texas), Hill Country. Trio-Duck a la Cucaracha.

Vanuit het leuke eiland voor de kust van Houston, Galveston, reden we naar de regio Hill Country, waar we San Antonio, Austin en Fredericksburg, met enkele kleinere plaatsjes eromheen bezochten. Vanuit Houston reden we eerst langs Tomball, ten noorden van Houston, waar we onze vrienden Cathy en Karl bezochten. (Zie daarvoor het vorige verslag). In dit verslag San Antonio, een leuke relatief kleine plaats, heel erg toeristisch, die we toch als erg leuk en gezellig ervaarden. Hier kregen we ook een heel bijzonder gerecht, de Trio-Duck a la Cucaracha. Lees daarvoor verder….

De twee beroemdste gedeeltes van San Antonio zijn de Alamo, en de Riverwalk.

Februari 1836 vielen zo’n 5000 Mexicaanse troepen het verdedigingswerk The Alamo aan, waar op dat moment zo’n 160 Texanen, waaronder Davy Crockett, het fort verdedigden. Texas maakte deel uit van Mexico, en dit was een belangrijke slag om de onafhankelijkheid van Texas. Ze hielden het 13 dagen vol, waarbij er aan de Mexicaanse zijde zo’n kleine 2000 doden vielen. De overlevenden in het fort werden grotendeels geexecuteerd. Leuk detail, diverse slaven vochten mee met hun meesters, en werden niet geexecuteerd, en verlieten het strijdtoneel als vrij man. Door deze battle of the Alamo werden grote hoeveelheden Mexicanen bezig gehouden, waardoor op andere fronten de Texanen grote vooruitgang bereikten, onder het roepen van de strijdleus: “Remember The Alamo!”. Och, het was ons inmiddels al lang duidelijk dat die Amerikanen en Texanen vroeger (en nu?) enorme vechtersbazen waren, overal in de USA kom je musea tegen over allerlei groot- en kleinschalige gevechten. Alhoewel de Amerikanen er apetrots op zijn, zeiden deze historische gebeurtenissen ons toch maar weinig. Op school hebben we daar ook maar weinig over gehoord. Zo ook “The Alamo”. Het was eigenlijk maar een onooglijk klein fortje. Ook alle historische tableaux binnen snapten we maar nauwelijks. Zo vonden we de prachtige eeuwenoude bomen buiten op het binnenplein veel mooier, dat ook uit de foto’s mag blijken. (Foto’s 02 t/m 08.) Texas is later een deel van de USA geworden, maar er heerst nog steeds een sfeer van “eigenlijk zouden we onafhankelijk moeten zijn”. De Texaanse vlag symboliseerd dit uitstekend. Terwijl de vlag van de USA voor elke aangesloten staat een ster in de linkerbovenkant heeft staan, heeft de Texaanse vlag gewoon één grote ster in het midden staan.
In en rond het centrum van San Antonio bevinden zich diverse “Missions”. Dit zijn de overblijfselen van de oude Spaanse missieposten die hier sinds de kolonisatie van Amerika opgericht werden. Wij bezochten er diverse, de missieposten werden alle gedomineerd door gigantische kerken. Zo hoorde het natuurlijk ook. (foto 09.). Wij vonden die Missions niet echt interessant.

Dan attraktie twee. De Riverwalk. Door San Antonio slingert zich een riviertje, de San Antonio River. Langs de kades van dit riviertje zijn leuke wandelpaden aangelegd, waar zich in de loop der tijden een heleboel bars, restaurants, boetiekjes, souvenir-winkeltjes en wat nog niet meer gevestigd hebben. De rivier is zelfs in het centrum een heel stuk verlegd, zodat er nog meer kade beschikbaar kwam voor restaurantjes en uitgaansgelegenheden. Over die rivier kun je tochten maken in grote boten, je kunt slenteren over die kades, ’t is er heel gezellig. (Foto 12 t/m 16 en 34 t/m 43.). Wij hebben ons er in ieder geval uitstekend geamuseerd. Niet in het minst vanwege de enorme cocktails die er geserveerd werden (foto 15). Op foto 17 zie je twee opvallende bouwwerken. Links op de achtergrond een toren, de "Tower of the Americas", een opvallende toren, vanwaaruit je een mooi vergezicht hebt over de hele stad, en zelfs over geheel Hill Country. Op de voorgrond zie je dan een best wel apart "kunstwerk", The torch of friendship. Ook in San Antonio kon je weer een Segway-toer maken, zoals we al vaker gedaan hadden. Een Segway is een twee-wielig platformje, waar je op kunt staan. Door giroscopen en een heleboel techniek blijft dat platformpje netjes horizontaal staan. Door naar een bepaalde richting te leunen, gaat het ding die kant uit. Even wennen, maar super-handig. Super-beweeglijk. Je kunt er (bijna) alles op doen, zie foto 22. Die riverwalk was een deel van de Segway-toer, maar ook allerlei andere gedeeltes van de stad. Overal zijn er leuke en imposante waterpartijen. Die Segways zijn heel erg duur, en vanwege de slechte wegen op Bonaire vooralsnog ongeschikt, maar anders hadden we al lang een stel geïmporteerd naar Bonaire. Geweldig leuk “speelgoed”. Na de Segway-toer weer terug naar de Riverwalk. Vlakbij lag nog een wijkje met allerlei winkeltjes, (La Villita), met een ongelooflijke hoeveelheid winkeltjes waar de meest onmogelijke kunst verkocht werd. Amerikanen noemen al snel iets “kunst”. Voor ons waren het meer onwaarschijnlijke prullaria. Maar ja, die Amerikanen blijven die rommel kunst noemen. (Foto 36 en 37). Wel leuk trouwens, over zo’n rommel/kunst-markt te scharrelen. Als echte nederlanders was het evenwel: “Kijken, kijken, nie kopen.”
We besloten te gaan eten in het bekendste (en duurste) restaurant van San Antonio, aan de Riverwalk. Dit restaurant, (Boudro’s) werd werkelijk in elke gids, leaflet en folder van San Antonio aanbevolen, en zelfs op Internet. (zie foto 39 t/m 41.) Heel gezellig, direkt aan het water van de Riverwalk, waar de opvarenden van de rondvarende bootjes de hele tijd op je bord zaten te staren. We begonnen met Taco’s en Guacamole (uiteindelijk ligt San Antonio vrij dicht bij de Texaans/Mexicaanse grens). De Guacamole werd door een rappe ober op spectaculaire wijze aan tafel klaargemaakt. Je mocht zelf kiezen hoeveel Jalapeños er in de guacamole gestopt werden. Helaas, op last van Carmelita ging het hele potje erin, dat was beslist niet de bedoeling (zie foto 39, en video 03.). Die guacamole was overigens fantastisch, de show, en de saus, beide. Het hoofdgerecht verliep ietwat anders. Carmelita genoot van een tot schoenzool doorgebakken Prime Rib (ja dat was op haar eigen verzoek), en ik zag “Duck three ways” op de kaart staan. Nou had ik tijdens onze break op Bonaire, bij “Apetite”, dat momenteel tot een van de beste Bonairiaanse restaurants behoort, het gerecht “trio van eendelever” gehad, dat tot de beste gerechten behoort die ik ooit gegeten heb. Dus ging ik voor de “Eend op drie manieren”. Vergissing! Er lagen inderdaad drie verschillende stapeltjes op het bord. Eentje was een prutje van ondefinieerbaar vlees, wat in de verte ietwat naar eend smaakte. Beide andere waren wraps, gevuld met eveneens ondefinieerbaar vlees, weliswaar van iets andere kleur en samenstelling dan het eerste stapeltje. Op zich was het trio dus al niet veel soeps. Ik had van de eerste twee stapeltjes telkens de helft naar binnen geworsteld, en in het derde stapeltje, ik was bijna halverwege, kwam er een enorme kakkerlak (ja, KAKKERLAK) te voorschijn, wel van bijna 4 cm. Hij was wel dood, en waarschijnlijk uitvoerig meegestoofd met de inhoud van de wrap. Ik schrok. Dat had ik echt niet verwacht in zo’n toprestaurant. Ik wist wat er zou gebeuren als Carmelita dat zou merken. Het restaurant zou te klein geweest zijn, en iedereen zou met beschadigde gehoororganen gezeten hebben. Carmelita is doodsbang voor die beesten….. In een fraktie van een sekonde besloot ik de kakkerlak van het toneel te laten verdwijnen, zonder iets te zeggen, en hij verdween met een enorme duikvlucht in het water van de riverwalk, waar hij tot voer voor de eendjes werd. WAT DOM, WAT OERSTOM van mij. Ik had natuurlijk anders moeten handelen. Allereerst een foto van het gerecht maken, met de kakkerlak prominent op de voorgrond. Carmelita waarschuwen zou dan niet meer nodig zijn geweest, die zou bij die foto-opname meteen gealarmeerd zijn. Zij zou opgesprongen zijn, waarschijnlijk de tafel omgegooid hebben, en het op een enorm geschreeuw gezet hebben. De gasten in de buurt, en wellicht zelfs van de nabijgelegen restaurants zouden gealarmeerd zijn, evenals de obers, koks en waarschijnlijk de eigenaar. Naar verwachting zou ons de maaltijd voor niks aangeboden zijn, wellicht nog met tegoedbonnen voor gratis maaltijden de komende weken, een enorme Margarita-cocktail had er vast ook wel vanaf gekund. Maar niks van dat al, ik had het bewijs op grondige wijze vernietigd. Wat ontzettend stom. Ik kon Carmelita er nog net van weerhouden alsnog te gaan gillen, immers ik had geen enkel bewijs meer….. Met een beetje geluk, zouden we nog op de lokale radio gekomen zijn, wellicht zelfs op de lokale Televisie, daar zijn ze altijd happig op dit soort dingen. En wat denk je van de kop in de ‘San Antonio Leugenaar”, het lokale krantje: “Tourists feeding on Trio Duck a la Cucaracha”. Goh, wat hadden we er een show van kunnen maken, laat dat maar aan Carmelita over. Helaas, deze domkop had het Corpus Delicti in het kanaal gemept. Toevallig had ik enkele dagen eerder een artikel in de Telegraaf-on-line gezien over iemand die een stukje muizenstaart in een hamburger in San Francisco had aangetroffen. Misschien hadden we de Telegraaf wel gehaald. Niets van dat al. Dombo!
Overbodig te vermelden dat van het rustig verder opeten van het toch al onsmakelijke duck-trio niets kwam, het smaakte nu helemaal niet meer. De rekening werd gevraagd, en betaald, zonder een dollarcent aan fooi achter te laten. We genoten verder van de gezellige Riverwalk, en spoelden elders de rare smaak in mijn mond maar weg met zo’n enorme cocktail…..

Van San Antonio gingen we verder naar Austin, waar de lekkages van raam, slide en zijdeur, en het niet funktioneren van het elektrische raam in de zijdeur opgelost zou worden. Maar daarover meer in het volgende verslag.

Carmelita & Harrie , ©2012-06-03