Verslag 75: South Dakota (dl.3): De Black Hills.

Verslag 75. South Dakota (dl.3): De Black Hills.

We kampeerden op een mooie camping in Hill City, midden in de Black Hills. Dit lag mooi centraal om alle bezienswaardigheden in die Black Hills te gaan bezoeken, met het Smartje.

Allereerst het Mount Rushmore National Monument. Daar zijn vier beroemde presidenten van de USA verenigd met hun koppen uitgehakt in de rotsen. Je kent dat plaatje vast wel. Amerikanen zijn er gek op om in mooie natuurlijke rotsen enorme afbeeldingen te hakken. We hebben zoiets ook al eerder gezien , zie verslag 12, Centraal-Georgia, het Stone Mountain Park; en er zullen er nog meer volgen. De hoofden zijn ongeveer 20 meter hoog, en het “kunstwerk” werd door 400 arbeiders gemaakt tussen 1927 en 1941, en heeft ongeveer een miljoen US$ gekost. Uiteraard was het belangrijkste gereedschap dynamiet, om het graniet te bewerken. De volgende presidenten zijn er vereeuwigd: George Washington (1789, de eerste president van de USA), Thomas Jefferson (1801, no. 3), Abraham Lincoln (1861, no. 16), en Theodore Roosevelt (1901, no. 26). Welke kop op de foto’s bij welke president behoort, ik heb geen idee, maar échte Amerikanen zullen dat vast wel weten. Die afbeeldingen staan namelijk ook op de Amerikaanse bankbiljetten…. Waarom uitgerekend deze 4 presidenten? Wel, George Washington heeft de staten verenigd, Thomas Jefferson heeft gezorgd voor een grote uitbouw van de Verenigde Staten, Theodore Roosevelt heeft zeer veel goede dingen voor de USA gedaan, zoals de bouw van het Panama Kanaal, en de start van de vele nationale Parken, en Abraham Lincoln heeft ervoor gezorgd dat de Verenigde Staten bij elkaar bleven gedurende de burgeroorlog, rond 1865. Rondom die hoofden is er een enorme toestand opgezet, om alle toeristen te laten parkeren, naartoe te laten lopen, en uiteraard een enorme giftshop, met de onmogelijkste prullaria, om je zoveel mogelijk geld uit je zakken te kloppen. We besloten ’s avonds erheen te gaan, vanwege de enorme en imposante lightshow die er te zien zou zijn. Nou niet dus, de hoofden werden zwakjes verlicht, er was een dia-presentatie, die de grootsheid van de Verenigde Staten moest aantonen, de aanwezige oud-militairen en oud-politie-agenten werden in het zonnetje gezet, maar het was hoofdzakelijk een grote talkshow. Een enorme tegenvaller, terwijl het met een goede lasershow en goede muziek geweldig had kunnen zijn. De volgende ochtend dus nogmaals teruggegaan, om de hoofden in zonlicht te kunnen zien. Jawel, het is toch wel indrukwekkend.

Helemaal in het zuid-oosten van de Blach Hills ligt het Custer State Park. Hier zitten grote aantallen Buffalo’s, of om precies te zijn de North American Bison. Ze worden 2 meter hoog, en wegen al snel zo’n 1000 kg. ! Rond 1900 waren ze nagenoeg uitgestorven, en begon Peter Norbeck in het Custer State Park met 36 van de overgebleven bisons een instandhoudingsprojekt. In 1940 waren er alweer 2500. Helaas dreigde het hele park kaalgevreten te worden, zodat sinds die tijd de overtollige bisons worden gevangen, en uitgezet in andere parken, of gedood, wanneer ze ziek, zwak of misselijk zijn. Dat afvangen van de bisons is inmiddels uitgegroeid tot een groot evenement, en dat vindt plaats eind september. (De populatie wordt nu op 1300 gehouden). Logischerwijze wordt dat de Annual Buffalo Roundup genoemd, en wordt gekombineerd met allerlei festiviteiten zoals een Arts Festival (Kunst festival), waar allerlei zogenaamde kunst wordt verkocht, veelal ook weer hoofdzakelijk prullaria voor veel te hoge prijzen, maar waar ook allerlei Buffalo-hapjes te koop zijn. Het schijnt veel malser en lekkerder vlees dan biefstuk te zijn. Wij kunnen dat niet bevestigen, waarschijnlijk kregen we Buffalo-vlees van heel oude knarren geserveerd, het was in ieder geval vreselijk taai….. De echte round-up hebben we helaas net gemist, helaas.
De tocht door het Custer State Park was weer indrukwekkend, vooral de Needles Highway met heel scherpe en hoge rotsformaties was overweldigend. Op die highway waren diverse tunneltjes, waar we in theorie met de kampeerwagen doorheen hadden moeten kunnen, maar we waren erg blij dat we met de Smart waren, want zelfs met de Smart was het krap….. (Zie foto 28.).

Ook in de Black Hills was het Crazy Horse Memorial. Hier is een Kunstwerk in de maak, ook weer uitgehakt in graniet, om het beroemde Indiaanse opperhoofd Crazy Horse te herdenken, die in 1877 door een Amerikaanse militair in de rug is geschoten op 35-jarige leeftijd. In 1868 had de toenmalige President van de USA (Andrew Johnson) een verdrag getekend dat de hele Black Hills voor altijd zouden toebehoren aan de Sioux-Indianen, maar er gebeurde niets, en Crazy Horse probeerde op zijn eigen wijze zijn mensen en hun traditionele manier van leven te verdedigen. Met bovengenoemde laffe aktie als resultaat. Met het monument werd in 1948 begonnen. Het hakwerk voor het Mount Rushmore National Monument was net afgerond, en er moest opnieuw een berg eraan geloven. Dit keer nog groter en indrukwekkender. Het hoofd van Crazy Horse (het indianen-opperhoofd) moest liefst bijna 30 meter worden. Aan de achterzijde zijn speciale paden uitgehakt om met apparatuur naar boven te gaan…. Het monument is bij lange na nog niet af, er zal op dit tempo nog honderden jaren aan gewerkt moeten worden…. Wel is er een prachtig visitor-center neergezet (zie foto 33.), met een interessante tentoonstelling over Indianen en hun manier van leven. Het is jammer dat de invasie van Europeanen de oude tradities van de Indianen, en de Indianen zelf grotendeels om zeep hebben geholpen. Het was een prachtige cultuur. Tegenwoordig rest de Indianen nog slechts de allerslechtste stukken land, en mogen ze wat casino’s en tabakswinkeltjes exploiteren. Triest.
In het zuiden van de Black Hills (bij Hot Springs South Dakota) bezochten we dan nog The Mammoth Site. Hier liggen minimaal 58 skeletten van mammoets in redelijk goed bewaarde staat. Zo’n 26.000 jaar geleden, gedurende de ijstijd, was hier in een sinkhole (een gat in de aardbodem), door vulkanische aktiviteit een meertje ontstaan waar door de hogere temperatuur altijd niet-bevroren water te vinden was, en vele dieren (o.a. de mammoets) kwamen drinken. Echter de randen waren heel steil, en het water ver onder de rand, waardoor heel veel dieren eringekukeld zijn, en verdronken. Later, ook weer door vulkanische aktiviteit is dat meertje omhoog getild, zodat het nu in plaats van een lager gelegen meertje, een berg geworden is, en de skeletten vrij kwamen. Er is een hal overheen gebouwd, waardoor de afgravingen zonder gestoord te worden door het weer, door kunnen gaan. De afgravingswerkzaamheden waren in gang, terwijl je erlangs kon lopen. Leuk om te zien.
Op foto 50 t/m 52 nog wat foto’s van Hot Springs, die een indruk geven van de bouwstijl in dit gedeelte van de Verenigde Staten.

Tenslotte zie je op foto 53 een foto van de binnenkant van een van de bovenkastjes van de kampeerwagen. Het kastje is met lange schroeven in het plafond geschroefd, maar door de enorme krachten die ontstaan tijdens het rijden omdat de hele bovenkant op-en-neer beweegt ten opzicht van het chassis, zijn de schroeven los gekomen, en het wachten is op het moment dat de bovenkastjes in zijn geheel naar beneden komen, hopelijk niet op onze koppen. Meerdere kastjes zitten los, maar de foto is van het ergst uitgebroken kastje. Ik vertelde al dat we regelmatig schroeven op de grond vinden, die ergens uit de kastjes gevallen zijn. Het probleem is dat er bij dit soort kampeerwagens bouwtechnieken gebruikt worden zoals in de gewone huizenbouw. En als je dan ziet hoeveel die hele bovenbouw beweegt tijdens het normale rijden, dan snap je dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Zelfs wanneer je met een vaartje van enkele km’s per uur door een pothole (groot gat in de weg) gaat, dan wordt die hele bovenbouw enorm verwrongen. Mijn ervaring met Europese kampeerwagens heeft me geleerd dat je heel andere konstruktietechnieken zult moeten toepassen. De Hobby kampeerwagen die ik nog in Nederland heb, is maar liefst 8 x zo oud, en heeft 3 x zoveel km’s erop zitten, maar daar doen dit soort problemen (voorruit, kastjes) zich helemaal niet voor. Het heeft weinig zin om op dit soort details in dit verband in te gaan, maar de kwaliteit van mijn grote super-luxe droom-camper in de USA valt me wel enorm tegen. Ik had echt veel en veel beter verwacht. We hebben overigens de indruk, uit vele gesprekken met mede-camperaars op campings, dat deze problemen niet specifiek voor onze camper of ons merk zijn, maar over de hele linie in al die grote campers voorkomen. Zelfs de echte dure jongens van een miljoen dollars of meer, hebben ook dit soort problemen.
Al-met-al zorgen al deze problemen er voor dat we aan het eind van de eerste twee jaar (we hebben een extra jaar garantie bovenop het standaard jaar gekregen in verband met de eindeloze rij problemen die we al gehad hebben) weer naar de fabriek in Alabama zullen moeten gaan, om het in ieder geval voor een deel opgelost te krijgen. Op dit moment rijden we rond met een gebarsten voorruit, en een heleboel andere probleempjes. We willen proberen dat vol te houden tot aan het eind van het tweede jaar (april 2012), en toch grotendeels ons reisplan aan te houden. Dat komt uit in Houston (Texas) rond november 2011, waar we de camper gaan stallen, en van daaruit rechtstreeks (zonder overstap) naar Bonaire vliegen, voor de winterstop. Maart 2012 gaan we dan weer naar de USA om naar de fabriek te rijden. We hebben al afspraken gemaakt, maar helaas, de fabriek geeft service op basis van first come first go, dus daar zullen we ook wel weer een behoorlijke tijd moeten wachten, en helaas, in RedBay Alabama, waar de fabriek zit, is heel erg weinig te beleven, bovendien zijn we er al geweest, en hebben alles al gezien.

We verlaten South Dakota, wat echt een heel mooi gebied was, vooral aan de voet van de Rocky Mountains, en gaan via een klein stukje Nebraska naar Denver in Colorado, wat ook al heel belovend is, en niet alleen omdat John Denver ervandaan komt….

©Carmelita & Harrie, 2012-01-23.