Mardi Gras in New Orleans (Louisiana).
Door: HarCar
Blijf op de hoogte en volg Carmelita & Harrie
23 Maart 2011 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Verslag 49: Mardi Gras in New Orleans (Louisiana).
We planden al een hele tijd onze reis zodanig dat we Mardi Gras in New Orleans mee konden maken. Na flink wat aanpassingen lukte dat uiteindelijk toch nog nét.
New Orleans is een stad in het zuiden van de USA, met heel erg veel Franse invloeden, van de vroegere Franse kolonisten, die daar jarenlang hebben gewoond. In het centrum ligt er een heus “Quartier Latin”. Door de integratie van allerlei culturen is er ook een heel eigen keuken ontstaan. Cajun, Jambalaya en crawfish zijn de sleutelwoorden.
Op foto 01 en 02 zie je trouwens de NewOrleans SuperDome, die -ernstig beschadigd- een belangrijke rol speelde bij de opvang van de slachtoffers van Hurricane Katrina, enkele jaren geleden. Foto 08 en 12 kiekjes van het French Quarter, en ook foto 09 is wel leuk: een van de vele enorme kontainerboten, die volgeladen met spul (ik wil geen “troep” zeggen), uit China, er wordt ontzettend veel geimporteerd uit China in de USA.
Mardi Gras wordt gevierd op dezelfde dagen als Carnaval in Europa en Zuid-Amerika (Brazilië), het feesten houdt op voor Aswoensdag, waarop iedere (goede) katholiek een askruisje gaat halen, het begin van de vastenperiode voor Pasen. In Limburg is de grootste optocht altijd op de zondag voor Aswoensdag, hier zijn er al weken van te voren optochten. Ook op de zondag, maar de belangrijkste optocht is op “Fat Tuesday”, de laatste dag.
Van oorsprong waren/zijn er (zoals overal in de wereld) rijken en armen in Louisiana, (dit heeft niet te maken met de verschillen tussen blank en zwart, overigens). Gedurende Mardi Gras liepen/reden de rijken door de stad, om o.a. sieraden aan de armen te geven, die daarvoor langs de weg stonden te roepen en bedelen. Enigszins gestyleerd gebeurt dat nu ook. Vanuit prachtig versierde praalwagens worden veelal prullerige kettingen (de beads) naar het langs de route staande gepeupel gegooid. Wij stonden dus ook tussen het gepeupel. Er zijn tientallen carnavalsverenigingen in NewOrleans die elk hun eigen optocht houden, gelukkig gaan ze wel over dezelfde route, waardoor er al vroeg ’s ochtends begonnen wordt (8:00 uur, en de optochten gaan door tot in de avond.) NewOrleaanse families houden de mooiste plekken al dagen van te voren bezet, gewapend met stoeltjes, koelboxen, BarBeQues, en patio-tenten. De kosten voor het maken van de praalwagens en voor de aanschaf van de kettingen en andere prullaria die veelal in China gekocht worden, worden opgebracht door de leden van elke carnavalsvereniging, waarvoor al maanden van te voren fundraisings gehouden worden. Ook voor de eer om de “King” te mogen zijn (wij spreken van prins Carnaval) zal wel een leuke vergoeding betaald moeten worden. (In Limburg moet je de hele “Raad van Elf”, meestal aanzienlijk groter dan elf overigens, gedurende de hele carnavalsperiode “nat houden…..”).
Wij kozen ervoor alleen op dinsdag (Fat Tuesday) de optochten van de twee belangrijkste carnavalsverenigingen te gaan bekijken. Op Maandag hebben we wat door de stad geslenterd, die ontzettend druk was, omdat er ook al optochten geweest waren, maar we zijn wel gaan kijken bij de belangrijkse gebeurtenis die dag, de “Meet and Greet” van de beide Koningen van de grootste verenigingen, waarbij ze mekaar sukses en een gezellige en veilige Mardi Gras wensen aan de kade van de Missisippi. Die hele kade staat vol met eet- en drink- en prullaria-tentjes, overal wordt muziek gemaakt, (voor elk wat wils), en iedereen slentert er rond. Er zijn overigens meer dan 1 miljoen toeristen, die speciaal voor MardiGras naar NewOrleans gekomen zijn. (Er was geen enkele hotelkamer meer te krijgen, en de campings hadden speciale, lees extra hoge, tarieven voor de Mardigras-dagen; om die reden verbleven we op een camping een uur rijden van het Quartier Latin). Wij zagen daar dus de uitbundig versierde “King Zulu” (foto 05 en 06). Bij de startplek van “King Rex” voor de Meet And Greet was het zo druk dat we er niet bij konden komen. (“Rex” is de belangrijkste groep, en “Zulu” de op een na belangrijkste.) Bij de daadwerkelijke ontmoeting van beide Kings, kon je al helemaal niet komen.
Vanaf foto 13 krijg je dan een impressie van de optocht op Fat Tuesday. De eerste karnavalsvereniging waren de mensen van King Zulu, we hebben de wagen van King Zulu helaas zelf gemist, want in tegenstelling tot Limburg, wordt de King hier op de eerste auto gezet, in Limburg op de laatste. Maar we hadden King Zulu natuurlijk gisteren al uitvoerig gezien. Je kunt op de foto’s ook heel goed zien dat elke groep zo zijn eigen stijl heeft. Zulu is wat sexier, Rex heeft wat meer stijl, de wagens zijn allemaal versierd met enorme bloemen, en ook beter afgewerkt. De praalwagens worden overigens na de Mardi Gras grotendeels opgeslagen, en volgend jaar met een nieuw verfje weer gebruikt. Terwijl in Limburg de groepen in de optocht veelal een lokaal politiek thema hekelen, en Köln (Duitsland) is meer de landelijke politiek het mikpunt, en zijn de wagens veel mooier en beter afgewerkt, ze hebben vrijwel allemaal bewegende poppen op de wagens, en er wordt vermogens aan snoep uitgestrooid. Hier geen politieke thema’s en we moesten het met wat armzalige prul-kettinkjes doen. Maar als je er staat, dan schreeuw je de longen uit je lijf, om zo’n kettinkje te bemachtigen, je wordt gewoon ontzettend hebberig. Bijzonder is dat Zulu lege, handbeschilderde kokosnoten weggeeft. Als je er daar een van bemachtigd, heb je heel veel geluk, dat is erg uniek. (Het schijnt dat ze zelfs op Internet, e-Bay, voor aanzienlijke bedragen verkocht worden).Wij (Carmelita dus) hadden er drie! Carmelita gooide natuurlijk al haar charme in de strijd, al bedelend voor die kettingen en noten. Die noten worden niet meer gegooid, dat mag niet meer, vanwege ernstige ongelukken, die daarmee gebeurd zijn. Ze worden hand in hand gegeven. We hadden meer dan 100 kettingen, die allemaal na thuiskomst in de coach door Bjoetie aan een uitvoerig onderzoek onderworpen werden. (foto 53.) Na twee groepen, Zulu en Rex hadden we het wel gezien, er zouden nog een heleboel kleinere groepen volgen, voordat om 12 uur ’s nachts de straten in no-time door de politie schoongeveegd zouden worden. We hebben dat niet meegemaakt, maar dat schijnt snel, efficient, en bepaald niet zachtzinnig te gaan. Je wilt echt wel wegwezen, als die politie komt. (In Maastricht gaat het na de dinsdag overigens nog vrolijk door, woensdag: Hieringhappe (Haringbijten), donderdag: Kasteleinsbal, voor iedereen toegankelijk, en vrijdag: is weer de eerste dag van het volgende weekend.)
Al met al, leuk om MardiGras meegemaakt te hebben. Na Limburg, Köln, Canarische eilanden, Nederlandse Antillen en NewOrleans, staat nu nog Brazilië op ons Carnavals-verlanglijstje. ‘ns Zien of we dat ooit nog eens kunnen realiseren……
We hebben nog een beetje getourd door NewOrleans, om wat van de stad te “proeven”, nog wat te zien van de ravage van hurricane Katrina, en een tocht door de met aligators vergeven moerassen langs de Missisippi-rivier. Daarover in een volgend verslag.
Maar zoals ik al gemeld had, waren er weer behoorlijke problemen met de coach, nu de versnellingsbak. We moesten die problemen oplossen tijdens en na MardiGras. ’t Houdt écht niet op met de problemen. Daarover in het eerstvolgende verslag. Weer een gebeurtenis die vertelt hoe vreselijk moeilijk het is om hier een probleem opgelost te krijgen. Ze weten écht niet hoe het moet hier, met de kwaliteit van apparatuur, en het snel oplossen van problemen. Amerika gaat daar uiteindelijk aan ten onder…..., als ze niet snel een andere weg inslaan.
©2011-03-22, Harrie & Carmelita
We planden al een hele tijd onze reis zodanig dat we Mardi Gras in New Orleans mee konden maken. Na flink wat aanpassingen lukte dat uiteindelijk toch nog nét.
New Orleans is een stad in het zuiden van de USA, met heel erg veel Franse invloeden, van de vroegere Franse kolonisten, die daar jarenlang hebben gewoond. In het centrum ligt er een heus “Quartier Latin”. Door de integratie van allerlei culturen is er ook een heel eigen keuken ontstaan. Cajun, Jambalaya en crawfish zijn de sleutelwoorden.
Op foto 01 en 02 zie je trouwens de NewOrleans SuperDome, die -ernstig beschadigd- een belangrijke rol speelde bij de opvang van de slachtoffers van Hurricane Katrina, enkele jaren geleden. Foto 08 en 12 kiekjes van het French Quarter, en ook foto 09 is wel leuk: een van de vele enorme kontainerboten, die volgeladen met spul (ik wil geen “troep” zeggen), uit China, er wordt ontzettend veel geimporteerd uit China in de USA.
Mardi Gras wordt gevierd op dezelfde dagen als Carnaval in Europa en Zuid-Amerika (Brazilië), het feesten houdt op voor Aswoensdag, waarop iedere (goede) katholiek een askruisje gaat halen, het begin van de vastenperiode voor Pasen. In Limburg is de grootste optocht altijd op de zondag voor Aswoensdag, hier zijn er al weken van te voren optochten. Ook op de zondag, maar de belangrijkste optocht is op “Fat Tuesday”, de laatste dag.
Van oorsprong waren/zijn er (zoals overal in de wereld) rijken en armen in Louisiana, (dit heeft niet te maken met de verschillen tussen blank en zwart, overigens). Gedurende Mardi Gras liepen/reden de rijken door de stad, om o.a. sieraden aan de armen te geven, die daarvoor langs de weg stonden te roepen en bedelen. Enigszins gestyleerd gebeurt dat nu ook. Vanuit prachtig versierde praalwagens worden veelal prullerige kettingen (de beads) naar het langs de route staande gepeupel gegooid. Wij stonden dus ook tussen het gepeupel. Er zijn tientallen carnavalsverenigingen in NewOrleans die elk hun eigen optocht houden, gelukkig gaan ze wel over dezelfde route, waardoor er al vroeg ’s ochtends begonnen wordt (8:00 uur, en de optochten gaan door tot in de avond.) NewOrleaanse families houden de mooiste plekken al dagen van te voren bezet, gewapend met stoeltjes, koelboxen, BarBeQues, en patio-tenten. De kosten voor het maken van de praalwagens en voor de aanschaf van de kettingen en andere prullaria die veelal in China gekocht worden, worden opgebracht door de leden van elke carnavalsvereniging, waarvoor al maanden van te voren fundraisings gehouden worden. Ook voor de eer om de “King” te mogen zijn (wij spreken van prins Carnaval) zal wel een leuke vergoeding betaald moeten worden. (In Limburg moet je de hele “Raad van Elf”, meestal aanzienlijk groter dan elf overigens, gedurende de hele carnavalsperiode “nat houden…..”).
Wij kozen ervoor alleen op dinsdag (Fat Tuesday) de optochten van de twee belangrijkste carnavalsverenigingen te gaan bekijken. Op Maandag hebben we wat door de stad geslenterd, die ontzettend druk was, omdat er ook al optochten geweest waren, maar we zijn wel gaan kijken bij de belangrijkse gebeurtenis die dag, de “Meet and Greet” van de beide Koningen van de grootste verenigingen, waarbij ze mekaar sukses en een gezellige en veilige Mardi Gras wensen aan de kade van de Missisippi. Die hele kade staat vol met eet- en drink- en prullaria-tentjes, overal wordt muziek gemaakt, (voor elk wat wils), en iedereen slentert er rond. Er zijn overigens meer dan 1 miljoen toeristen, die speciaal voor MardiGras naar NewOrleans gekomen zijn. (Er was geen enkele hotelkamer meer te krijgen, en de campings hadden speciale, lees extra hoge, tarieven voor de Mardigras-dagen; om die reden verbleven we op een camping een uur rijden van het Quartier Latin). Wij zagen daar dus de uitbundig versierde “King Zulu” (foto 05 en 06). Bij de startplek van “King Rex” voor de Meet And Greet was het zo druk dat we er niet bij konden komen. (“Rex” is de belangrijkste groep, en “Zulu” de op een na belangrijkste.) Bij de daadwerkelijke ontmoeting van beide Kings, kon je al helemaal niet komen.
Vanaf foto 13 krijg je dan een impressie van de optocht op Fat Tuesday. De eerste karnavalsvereniging waren de mensen van King Zulu, we hebben de wagen van King Zulu helaas zelf gemist, want in tegenstelling tot Limburg, wordt de King hier op de eerste auto gezet, in Limburg op de laatste. Maar we hadden King Zulu natuurlijk gisteren al uitvoerig gezien. Je kunt op de foto’s ook heel goed zien dat elke groep zo zijn eigen stijl heeft. Zulu is wat sexier, Rex heeft wat meer stijl, de wagens zijn allemaal versierd met enorme bloemen, en ook beter afgewerkt. De praalwagens worden overigens na de Mardi Gras grotendeels opgeslagen, en volgend jaar met een nieuw verfje weer gebruikt. Terwijl in Limburg de groepen in de optocht veelal een lokaal politiek thema hekelen, en Köln (Duitsland) is meer de landelijke politiek het mikpunt, en zijn de wagens veel mooier en beter afgewerkt, ze hebben vrijwel allemaal bewegende poppen op de wagens, en er wordt vermogens aan snoep uitgestrooid. Hier geen politieke thema’s en we moesten het met wat armzalige prul-kettinkjes doen. Maar als je er staat, dan schreeuw je de longen uit je lijf, om zo’n kettinkje te bemachtigen, je wordt gewoon ontzettend hebberig. Bijzonder is dat Zulu lege, handbeschilderde kokosnoten weggeeft. Als je er daar een van bemachtigd, heb je heel veel geluk, dat is erg uniek. (Het schijnt dat ze zelfs op Internet, e-Bay, voor aanzienlijke bedragen verkocht worden).Wij (Carmelita dus) hadden er drie! Carmelita gooide natuurlijk al haar charme in de strijd, al bedelend voor die kettingen en noten. Die noten worden niet meer gegooid, dat mag niet meer, vanwege ernstige ongelukken, die daarmee gebeurd zijn. Ze worden hand in hand gegeven. We hadden meer dan 100 kettingen, die allemaal na thuiskomst in de coach door Bjoetie aan een uitvoerig onderzoek onderworpen werden. (foto 53.) Na twee groepen, Zulu en Rex hadden we het wel gezien, er zouden nog een heleboel kleinere groepen volgen, voordat om 12 uur ’s nachts de straten in no-time door de politie schoongeveegd zouden worden. We hebben dat niet meegemaakt, maar dat schijnt snel, efficient, en bepaald niet zachtzinnig te gaan. Je wilt echt wel wegwezen, als die politie komt. (In Maastricht gaat het na de dinsdag overigens nog vrolijk door, woensdag: Hieringhappe (Haringbijten), donderdag: Kasteleinsbal, voor iedereen toegankelijk, en vrijdag: is weer de eerste dag van het volgende weekend.)
Al met al, leuk om MardiGras meegemaakt te hebben. Na Limburg, Köln, Canarische eilanden, Nederlandse Antillen en NewOrleans, staat nu nog Brazilië op ons Carnavals-verlanglijstje. ‘ns Zien of we dat ooit nog eens kunnen realiseren……
We hebben nog een beetje getourd door NewOrleans, om wat van de stad te “proeven”, nog wat te zien van de ravage van hurricane Katrina, en een tocht door de met aligators vergeven moerassen langs de Missisippi-rivier. Daarover in een volgend verslag.
Maar zoals ik al gemeld had, waren er weer behoorlijke problemen met de coach, nu de versnellingsbak. We moesten die problemen oplossen tijdens en na MardiGras. ’t Houdt écht niet op met de problemen. Daarover in het eerstvolgende verslag. Weer een gebeurtenis die vertelt hoe vreselijk moeilijk het is om hier een probleem opgelost te krijgen. Ze weten écht niet hoe het moet hier, met de kwaliteit van apparatuur, en het snel oplossen van problemen. Amerika gaat daar uiteindelijk aan ten onder…..., als ze niet snel een andere weg inslaan.
©2011-03-22, Harrie & Carmelita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
