Verslag 125, Vancouver, British Columbia, Canada.
Door: Harrie & Carmelita
Blijf op de hoogte en volg Carmelita & Harrie
19 September 2014 | Canada, Vancouver
Verslag 125, Vancouver, British Columbia, Canada.
Bij dit verslag horen een aantal filmjes, die staan zoals gebruikelijk weer op YouTube.
Via onderstaande links kun je ze bekijken:
125.01. Een grote weg in Canada, er gebeurt eigenlijk niks bijzonders: http://youtu.be/F3HBjXsZw8Y
125.02. Zo rij je dus Vancouver in : http://youtu.be/FswVzxXb3Sk
125.03. Bryan Adams, Summer of 69 : http://youtu.be/w05enCpOlYg
125.04. Stevie Nicks, (ex-Fleetwood Mac): Rhiannon : http://youtu.be/38BnDhnwqnI
125.05. Afdaling van Harbour Center Tower, met 167 meter per minuut:
http://youtu.be/gEDm5lHYhz8
125.06. : Deze klok wordt aangedreven door een stoom-machientje :http://youtu.be/ck29dKOA5Vw
125.07. Dit is de stoommachine van die klok : http://youtu.be/SDzZVEWZ5Ik
125.08. En weer naar boven voor het spektakulaire avond-uitzicht : http://youtu.be/kwXC-KftSVU
125.09. En ’s avonds weer naar beneden : http://youtu.be/GeFQwRPs9K4
125.10. Oversteek over de Burrard Inlet naar Vancouver island : http://youtu.be/WDgfwe3AhMk
Verslag 125, Vancouver, British Columbia, Canada
Na de geweldig leuke ontvangst bij Wouter, Aura en Shamilla bij de House of Rose Winery ging het weer verder, richting westkust, naar Vancouver.
We kregen eindelijk de kans het fenomeen Runaway Lane te fotograferen. (foto 03 en 04.). Als je die eindeloze afdalingen niet goed doet, en in plaats van op de motor afremt, daarvoor de remmen gebruikt, worden die bloedheet, en werken uiteindelijk niet meer, waardoor de auto (meestal vrachtwagen) en vandoor gaat met steeds hogere snelheid (runaway). Daarom zijn er om de paar kilometers “Runaway Lanes”. Dan moet je proberen met je truck daarin te sturen, en als je op die lane weet te blijven, word je geremd door het losse kiezel dat daar ligt, bovendien loopt die runaway lane bergop. Als het je niet lukt op dat pad te blijven, zul je wel geremd worden door de ernaast staande bomen, maar dat gaat wel wat hardhandiger. We hebben in de USA een keer een vrachtwagen gezien die die runaway lane was ingegaan, een enorme stofwolk ontstond er. Gelukkig ging onze camper automatisch over op afremmen op de motor, als we bergaf gingen, en hebben we nooit die Runaway Lanes hoeven te gebruiken…
Vancouver, een wereldstad, ligt aan een zee-arm, en heeft heel veel water overal.
We zagen, toen we er net waren, dat er een concert gehouden werd in Stanley Park, een enorm groot stadspark, waar vanalles te zien en te doen is. Dit concert was een benefiet-concert, dat werd georganiseerd door Sarah McLaughlan, (geboren en getogen Canadese) om geld te verzamelen voor haar “School of Music” in Vancouver, met hulp van een paar grote sterren, zoals Bryan Adams (ook Canadees), Stevie Nicks, de altijd sprookjesachtige zangeres van Fleetwood Mac, en een toespraak van Bill Clinton, dit keer niet met zijn broek op de knieen… Als oude fan van Fleetwood Mac en Stevie Nicks, had ik me veel van dat optreden voorgesteld. Helaas Stevie bakte er niks van, of ze het echt niet meer kan, weet ik niet, maar het was bar-en-boos. Haar stem was helemaal weg, en het enige dat overbleef waren de sensuele bewegingen met sluiers en zo, die grotendeels verloren gingen doordat ze zware jassen droeg tegen de kou. Wij verlieten het concert ook voortijdig, door de kou. Jammer, Stevie is een legende… Ook de anderen waren slecht, alleen Bryan Adams bakte er nog wat van, met o.a. “Summer of ’69, de toespraak van Bill Clinton schijnt ook de moeite waard te zijn geweest, maar die hebben we gemist. Sarah McLachlan was heel redelijk. Het park (Stanley Park) was ook bij avond interessant, dus we zouden later nog eens terug gaan.
Centrum van Vancouver bezocht, was heel indrukwekkend, zeker de uitzichttoren op de top van het Harbour Centre, de Vancouver Lookout, was, mede door de zeer heldere lucht zeer indrukwekkend. Dit Vancouver Lookout is helemaal niet zo hoog als een heleboel andere skyscrapers, zoals een afbeelding boven in de toren (foto 34 en 35) liet zien, maar door de zeer heldere lucht en het feit dat je eigenlijk temidden van de andere hoge gebouwen stond, zeer indrukwekkend. We zouden ’s avonds nog een keer teruggaan.
Bij foto 31.: de Century van Celebrity Cruises lag in de haven, en vanboven is dat een heel ander gezicht. Er kunnen slechts 1814 reizigers mee, hij/zij is 248m lang. Ter vergelijking, het grootste cruiseship op het moment is de “Allure of the Seas”, met 6360 passagiers en 362m lengte wel even een beetje groter.
Bij foto 32.: Een tankstation midden in het water, we stonden er nog verbaasd naar te kijken, “zal wel weinig klandizie hebben, dachten we nog, maar het bleek daar speciaal te liggen voor de watervliegtuigen, waarmee je rondvluchten kon maken. Raadsel opgelost.
Foto 36, t/m 39. Een leuk wijkje bij het centrum heet “Gastown”. Een groot deel van Vancouver wordt met stoom verwarmd, als afvalprodukt van elektriciteitscentrales. Hierdoor kwamen ze op het idee een klok in de wijk te zetten, die aangedreven werd door een stoommachientje. In plaats gebimbam op de uren en kwartieren, werd er hier met een stoomfluit geblazen. ’t Was een leuke toeristentrekpleister.
Natuurlijk was er een China-town, zoals in zoveel grotere steden in de USA en Canada. Ze zitten echt overal, die Chinezen. Hier was er een echte traditionele Chinese tuin aangelegd, temidden van de drukte van downtown Vancouver, een absoluut rustpunt. De tuin werd in 1985 aangelegd in de stijl van de Ming-dynastie (1368-1644), met materialen (en planten) die allemaal uit China werden aangevoerd, (in meer dan 950 kratten), en vernoemd naar Dr. Sun Yat-Sen, de vader van het moderne China. Dr. Sun vervulde een bepalende rol in de val van de onderdrukkende Qing-dynastie in 1911, en werd later de eerste president van de republiek China. De tuin was werkelijk een fascinerend rustpunt in het wervelende centrum van Vancouver. (zie foto’s 42 t/m 55.)
We gingen ’s avonds nogmaals naar die uitzichttoren, om te genieten van “Vancouver by Night”. De foto’s ( 56 t/m 65) spreken eigenlijk voor zich.
Teruggekomen op de parkeerplaats zat er een parkeerbon onder de voorruit, groter dan het hele Smartje bij mekaar, en ook absurd duur voor zo’n klein autotje. Toen ik ’s ochtends het parkeergeld betaald heb, heb ik de erbijstaande verklaring (die m.i. behoorlijk onduidelijk was) onvoldoende goed gelezen, ik dacht dat ik CDN$ 25.-- moest betalen tot 6 uur ’s avonds, maar onderaan stond nog, dat je ’s avonds nog eens extra moest betalen. De totale boete was enkele honderden dollars, en protesteren tegen de onduidelijke omschrijving resulteerde alleen maar in een nog hogere boete… Bovendien was de boete al verhoogd doordat ze veel moeite hadden moeten doen om ons te pakken krijgen met ons Florida-kenteken.
Aan de andere kant van Vancouver-city ligt een schier-eilandje, “Granville Island”, waar de “happy-few”, de vroegere “Yuppies” hun inkopen doen. Luxe, exklusieve spullen, in kleine boetiekjes, aparte restaurantjes, enzovoort. Wij voelden ons er als oud-Yuppen echt thuis. Alleen de prijskaartjes waren niet van ons nivo. Dus weinig gekocht, maar slechts gezellig gewinkeld. Er loopt een hoofd-verbindingsweg (De Granville Street Bridge) dwars over dat winkelgebied heen, heel idyllisch begroeid.
Stanley Park nog een keer, maar nu overdag. Gewoon een heel leuk aangelegd park, aan alle kanten omgeven door water, veel wandelpaden, een totempalen-tentoonstelling, enorm oude en grote, hoge bomen in het “West Coast Rain Forest, een aquarium, een auditorium, enzovoort. Mooi, zo’n semi-natuurgebied vlakbij zo’n grote stad. Wordt heel veel gebruik van gemaakt.
Bij foto 82.: Bjoetie zit verbaasd tussen de op Granville-island gekochte oorbellen te kijken: “Ik heb geen gaatjes….” We hebben inderdaad ooit eens een programma op de TV gezien, met de naam “Doggie-Fashion”, waarin verschillende kleinere hondjes (zoals Chi-hua-hua’s) gaatjes in de oren gekregen hadden, en liepen te pronken met oorbellen. Het moet niet gekker worden…..
En we verlieten Vancouver, met de ferry naar Vancouver Island, een heel groot eiland voor de kust van Vancouver. Daarover meer in een volgend verslag.
©Harrie & Carmelita, 2014-10-19
Bij dit verslag horen een aantal filmjes, die staan zoals gebruikelijk weer op YouTube.
Via onderstaande links kun je ze bekijken:
125.01. Een grote weg in Canada, er gebeurt eigenlijk niks bijzonders: http://youtu.be/F3HBjXsZw8Y
125.02. Zo rij je dus Vancouver in : http://youtu.be/FswVzxXb3Sk
125.03. Bryan Adams, Summer of 69 : http://youtu.be/w05enCpOlYg
125.04. Stevie Nicks, (ex-Fleetwood Mac): Rhiannon : http://youtu.be/38BnDhnwqnI
125.05. Afdaling van Harbour Center Tower, met 167 meter per minuut:
http://youtu.be/gEDm5lHYhz8
125.06. : Deze klok wordt aangedreven door een stoom-machientje :http://youtu.be/ck29dKOA5Vw
125.07. Dit is de stoommachine van die klok : http://youtu.be/SDzZVEWZ5Ik
125.08. En weer naar boven voor het spektakulaire avond-uitzicht : http://youtu.be/kwXC-KftSVU
125.09. En ’s avonds weer naar beneden : http://youtu.be/GeFQwRPs9K4
125.10. Oversteek over de Burrard Inlet naar Vancouver island : http://youtu.be/WDgfwe3AhMk
Verslag 125, Vancouver, British Columbia, Canada
Na de geweldig leuke ontvangst bij Wouter, Aura en Shamilla bij de House of Rose Winery ging het weer verder, richting westkust, naar Vancouver.
We kregen eindelijk de kans het fenomeen Runaway Lane te fotograferen. (foto 03 en 04.). Als je die eindeloze afdalingen niet goed doet, en in plaats van op de motor afremt, daarvoor de remmen gebruikt, worden die bloedheet, en werken uiteindelijk niet meer, waardoor de auto (meestal vrachtwagen) en vandoor gaat met steeds hogere snelheid (runaway). Daarom zijn er om de paar kilometers “Runaway Lanes”. Dan moet je proberen met je truck daarin te sturen, en als je op die lane weet te blijven, word je geremd door het losse kiezel dat daar ligt, bovendien loopt die runaway lane bergop. Als het je niet lukt op dat pad te blijven, zul je wel geremd worden door de ernaast staande bomen, maar dat gaat wel wat hardhandiger. We hebben in de USA een keer een vrachtwagen gezien die die runaway lane was ingegaan, een enorme stofwolk ontstond er. Gelukkig ging onze camper automatisch over op afremmen op de motor, als we bergaf gingen, en hebben we nooit die Runaway Lanes hoeven te gebruiken…
Vancouver, een wereldstad, ligt aan een zee-arm, en heeft heel veel water overal.
We zagen, toen we er net waren, dat er een concert gehouden werd in Stanley Park, een enorm groot stadspark, waar vanalles te zien en te doen is. Dit concert was een benefiet-concert, dat werd georganiseerd door Sarah McLaughlan, (geboren en getogen Canadese) om geld te verzamelen voor haar “School of Music” in Vancouver, met hulp van een paar grote sterren, zoals Bryan Adams (ook Canadees), Stevie Nicks, de altijd sprookjesachtige zangeres van Fleetwood Mac, en een toespraak van Bill Clinton, dit keer niet met zijn broek op de knieen… Als oude fan van Fleetwood Mac en Stevie Nicks, had ik me veel van dat optreden voorgesteld. Helaas Stevie bakte er niks van, of ze het echt niet meer kan, weet ik niet, maar het was bar-en-boos. Haar stem was helemaal weg, en het enige dat overbleef waren de sensuele bewegingen met sluiers en zo, die grotendeels verloren gingen doordat ze zware jassen droeg tegen de kou. Wij verlieten het concert ook voortijdig, door de kou. Jammer, Stevie is een legende… Ook de anderen waren slecht, alleen Bryan Adams bakte er nog wat van, met o.a. “Summer of ’69, de toespraak van Bill Clinton schijnt ook de moeite waard te zijn geweest, maar die hebben we gemist. Sarah McLachlan was heel redelijk. Het park (Stanley Park) was ook bij avond interessant, dus we zouden later nog eens terug gaan.
Centrum van Vancouver bezocht, was heel indrukwekkend, zeker de uitzichttoren op de top van het Harbour Centre, de Vancouver Lookout, was, mede door de zeer heldere lucht zeer indrukwekkend. Dit Vancouver Lookout is helemaal niet zo hoog als een heleboel andere skyscrapers, zoals een afbeelding boven in de toren (foto 34 en 35) liet zien, maar door de zeer heldere lucht en het feit dat je eigenlijk temidden van de andere hoge gebouwen stond, zeer indrukwekkend. We zouden ’s avonds nog een keer teruggaan.
Bij foto 31.: de Century van Celebrity Cruises lag in de haven, en vanboven is dat een heel ander gezicht. Er kunnen slechts 1814 reizigers mee, hij/zij is 248m lang. Ter vergelijking, het grootste cruiseship op het moment is de “Allure of the Seas”, met 6360 passagiers en 362m lengte wel even een beetje groter.
Bij foto 32.: Een tankstation midden in het water, we stonden er nog verbaasd naar te kijken, “zal wel weinig klandizie hebben, dachten we nog, maar het bleek daar speciaal te liggen voor de watervliegtuigen, waarmee je rondvluchten kon maken. Raadsel opgelost.
Foto 36, t/m 39. Een leuk wijkje bij het centrum heet “Gastown”. Een groot deel van Vancouver wordt met stoom verwarmd, als afvalprodukt van elektriciteitscentrales. Hierdoor kwamen ze op het idee een klok in de wijk te zetten, die aangedreven werd door een stoommachientje. In plaats gebimbam op de uren en kwartieren, werd er hier met een stoomfluit geblazen. ’t Was een leuke toeristentrekpleister.
Natuurlijk was er een China-town, zoals in zoveel grotere steden in de USA en Canada. Ze zitten echt overal, die Chinezen. Hier was er een echte traditionele Chinese tuin aangelegd, temidden van de drukte van downtown Vancouver, een absoluut rustpunt. De tuin werd in 1985 aangelegd in de stijl van de Ming-dynastie (1368-1644), met materialen (en planten) die allemaal uit China werden aangevoerd, (in meer dan 950 kratten), en vernoemd naar Dr. Sun Yat-Sen, de vader van het moderne China. Dr. Sun vervulde een bepalende rol in de val van de onderdrukkende Qing-dynastie in 1911, en werd later de eerste president van de republiek China. De tuin was werkelijk een fascinerend rustpunt in het wervelende centrum van Vancouver. (zie foto’s 42 t/m 55.)
We gingen ’s avonds nogmaals naar die uitzichttoren, om te genieten van “Vancouver by Night”. De foto’s ( 56 t/m 65) spreken eigenlijk voor zich.
Teruggekomen op de parkeerplaats zat er een parkeerbon onder de voorruit, groter dan het hele Smartje bij mekaar, en ook absurd duur voor zo’n klein autotje. Toen ik ’s ochtends het parkeergeld betaald heb, heb ik de erbijstaande verklaring (die m.i. behoorlijk onduidelijk was) onvoldoende goed gelezen, ik dacht dat ik CDN$ 25.-- moest betalen tot 6 uur ’s avonds, maar onderaan stond nog, dat je ’s avonds nog eens extra moest betalen. De totale boete was enkele honderden dollars, en protesteren tegen de onduidelijke omschrijving resulteerde alleen maar in een nog hogere boete… Bovendien was de boete al verhoogd doordat ze veel moeite hadden moeten doen om ons te pakken krijgen met ons Florida-kenteken.
Aan de andere kant van Vancouver-city ligt een schier-eilandje, “Granville Island”, waar de “happy-few”, de vroegere “Yuppies” hun inkopen doen. Luxe, exklusieve spullen, in kleine boetiekjes, aparte restaurantjes, enzovoort. Wij voelden ons er als oud-Yuppen echt thuis. Alleen de prijskaartjes waren niet van ons nivo. Dus weinig gekocht, maar slechts gezellig gewinkeld. Er loopt een hoofd-verbindingsweg (De Granville Street Bridge) dwars over dat winkelgebied heen, heel idyllisch begroeid.
Stanley Park nog een keer, maar nu overdag. Gewoon een heel leuk aangelegd park, aan alle kanten omgeven door water, veel wandelpaden, een totempalen-tentoonstelling, enorm oude en grote, hoge bomen in het “West Coast Rain Forest, een aquarium, een auditorium, enzovoort. Mooi, zo’n semi-natuurgebied vlakbij zo’n grote stad. Wordt heel veel gebruik van gemaakt.
Bij foto 82.: Bjoetie zit verbaasd tussen de op Granville-island gekochte oorbellen te kijken: “Ik heb geen gaatjes….” We hebben inderdaad ooit eens een programma op de TV gezien, met de naam “Doggie-Fashion”, waarin verschillende kleinere hondjes (zoals Chi-hua-hua’s) gaatjes in de oren gekregen hadden, en liepen te pronken met oorbellen. Het moet niet gekker worden…..
En we verlieten Vancouver, met de ferry naar Vancouver Island, een heel groot eiland voor de kust van Vancouver. Daarover meer in een volgend verslag.
©Harrie & Carmelita, 2014-10-19
-
25 December 2016 - 22:29
Harrie Cox:
Hallo Bert,
Bedankt voor deze tip, we hebben inderdaad meerdere jaren zo rondgereden met het Smartje achter het motorhome, dat was een prima kombinatie, maar eigenlijk hebben we zelf nooit gezien hoe het er "van achteren" on the road eruitzag. Het Smartje werd met een speciaal gebouwde lift met de voorpootjes van de straat getild, en je merkte helemaal niets van het autotje achter die motorhome. Op- en af-koppelen gebeurde in een minuut! Zelfs het benzineverbruik werd niet hoger. En die tekst achter de achterruit leverde veel reakties op, Van opgestoken duimen tot getoeter, enzovoort.
Als ik nog eens een keer verder ga met verslagen schrijven, dan zal ik zeker die foto erin opnemen. Bedankt! -
09 December 2018 - 16:21
Eric:
Beste Harrie en Carmelita,
dank voor de mooie reisverslagen vanuit Amerika. Ook jaren later nog interessant om te lezen! :-)
Ik heb nog niet een kwart gelezen en mijn hele zondag is er al aan opgegaan, waarbij ik me vooral verbaasd heb over de kwaliteit van jullie Tiffin-camper. Als ik ooit de loterij zou winnen, weet ik nu al wel dat ik geen Amerikaanse camper moet kopen. Begreep ik nou goed dat de camper 'HarCar' nieuw zo'n $132000 heeft gekost? Je schreef dat Tiffin al $68000 kosten had gemaakt, om onder garantie problemen op te lossen.
Nou ja, oplossen... Kennelijk is veel geld uitgeven ook al geen garantie om kwaliteit geleverd te krijgen. Het verslag is hier gestopt. Hebben jullie de reis die jullie gepland hadden ook kunnen afmaken? Is de camper uiteindelijk verkocht geraakt? Kregen jullie een acceptabele inruilprijs? Is bij jullie bekend of de huidige eigenaar van de HarCar er zonder problemen mee rondrijdt?
Of is die Tiffin Allegro Bay naar de sloop gegaan, omdat de voorruit eruit blééf vallen? -
09 December 2018 - 19:31
Harrie Cox:
Hallo xxxx,
Ik reageer toch nog even, omdat je een paar duidelijke vragen in je reactie stelde.
Ik heb helaas de verslagen op een gegeven moment moeten stoppen, we raakten in tijdnood, en Carmelita kreeg ernstige last van een onverklaarbare uitslag. Daardoor snel verkocht, en terug naar huis, Bonaire.
Ik had indertijd voor Tiffin gekozen, omdat de recensies op Internet eigenlijk behoorlijk goed waren, maar mettertijd bleek dat niet zozeer de recensies over de Tiffin campers goed waren, maar hoofdzakelijk de after-sales-service.
De camper heeft ons in totaal met alle extra's (o.a. ook de Smart towcar) zo'n kleine US$ 200.000 gekost, en we hebben er na 5 jaar en 175,000 miles op de teller zo'n US$ 90.000 voor terug gekregen. Tiffin gaf oorspronkelijk 1 jaar garantie, maar ze hebben tot het eind aan toe (4 jaar) vrijwel alle problemen op hun kosten opgelost. In totaal heb ik becijferd dat zij aan service-kosten eveneens zo'n US$ 130,000 kwijt zijn geweest. (Hoe kun je nog winst maken op zo'n manier?). Die lage inruilprijs had hoofdzakelijk te maken met het feit dat we versneld wilden vertrekken vanwege Carmelita's ziekte. Als ik meer tijd had gehad, had ik hem zelf via Internet kunnen verkopen, nu ging hij naar een dealer, die hem voor US$ 130,000 weer doorverkocht. Via Internet verkopen is niet echt makkelijk, de potentiele klanten zijn lastig, en lijken altijd aan de andere kant van Amerika te wonen. Bovendien willen ze allemaal financiering (van de verkoper) erbij, en daar was ik niet voor in.
We hebben natuurlijk heel veel mede-camperaars gesproken, maar veel van onze problemen kwamen net zo goed voor bij de andere merken. Vanaf het moment dat ze de voorruit van een twee-delige ruit veranderden in een-delig, waren er massa's problemen. Alleen de echt dure campers hadden dit niet ik weet van een Canadees merk (naam is me ontschoten helaas), die zich in de categorie > US$ 1,000,000 bevindt, die had een soort sub-frame waar de ruit in bevestigd was, en dat subframe kon lekker vrijuit in de voorkant bewegen. Dat was een goede oplossing, maar ja, een miljoen en hoger, was toch echt wel een beetje boven mijn budget.
Ik heb nog een andere fout gemaakt, waar ik je voor wil behoeden. Ik wilde per se een grote camper met de motor voorin. Dat geeft mij een veiliger gevoel, als wanneer je direkt achter de voorkant zit, en zo'n 27.000 kg achter je zit te drukken. Motorhomes met de motor achterin (diesel-pushers) zijn veel populairder, en dus tweedehands wezenlijk beter te verkopen..... Tiffin heeft inmiddels geen "Diesel-pullers" (motor voorin) meer in het programma.
Als ik het nog een keer zou doen, dan zou ik geen spiksplinter-nieuwe kopen, maar een een-jaar oude, dan zijn de grootste kinderziektes er door de eerste eigenaren al uit gehaald. Veel Amerikanen wisselen elk jaar van camper, ze willen het nieuwste van het nieuwste hebben.
We hebben uiteindelijk de reis bijna helemaal kunnen afmaken, we hebben de helft van California gemist én NewYorkcCty, en Maine, en uiteraard Alaska ("je gaat met een camper erheen, en komt terug met een zak vol schroefjes, vanwege de slechte wegen".) en Hawaii, onze camper kon helaas niet zwemmen.
Ik heb de camper, zoals hierboven vermeld redelijk kunnen verkopen, het had veel meer kunnen zijn als ik hem particulier, via Internetsites had kunnen verkopen, maar daar hadden we geen tijd meer voor. Hij is voor een aanzienlijk bedrag doorverkocht (hij stond in Arizona, en werd verkocht naar NewYorkCity). Er zat een tracking systeem in, het lukte me niet dit stop te zetten, dus ik kon uitstekend volgen waar hij verbleef, en de nieuwe eigenaars maakten er regelmatig tripjes mee.
Toen ik de camper verkocht aan een dealer, heb ik uitgebreid het ingebouwde hi-tech alarmsysteem aan de technici van Lazydays, de dealer, uitgelegd, die daar geen interesse in hadden, het verhoogde de mogelijke verkoopprijs naar hun inzichten niet, maar de koper heeft me opgespoord, en heeft me veel informatie over het alarmsysteem gevraagd, en heb ik hem gegeven, voorzover ik me dat nog kon herinneren. Dat alarmsysteem had zo'n US$ 14,000 gekost, en sprak tegen je als je de coach aanraakte: "stand back! this coach is armed !!!", elk raam, en elke klep en deur was bewaakt door draadloze sensoren, binnenin zaten ook sensoren, maar die waren hond-ongevoelig. Ook had ik er een verdovingsgas-alarm-systeem in laten bouwen, dat had ik meegebracht uit Europa, want in de USA kennen ze dat helemaal niet. Amerikanen verklaarden me voor gek dat ik zo'n duur alarmsysteem erin liet bouwen: "I have a gun, and don't need any alarm-system....."
Ik heb verder niets meer gehoord van de nieuwe eigenaar, maar hij meldde ook nog dat de accu's slecht waren (6 stuks), en dat is natuurlijk niet vreemd als er ruim vier jaar en 280.000 km intensief mee getoerd is.....
Nee hoor, zo'n vervelend voorruitje is echt niet genoeg reden om zo'n dure camper naar de sloop te brengen, uiteindelijk hebben vrijwel alle A-class-campers dat probleem, in meer- of mindere mate.
Als je nog meer vragen hebt, kun je rustig die stellen, als ik zin en tijd heb, zul je wel een antwoord krijgen. (harmoni@infobonaire.com.)
Overigens was deze "Tour-de-Force" van 4 jaar een geweldig avontuur, en we denken er met heel veel plezier aan terug, ondanks alle (195) problemen die we met de camper gehad hebben. We willen nog wel eens de stukken die we gemist hebben alsnog doen, maar dan wordt het gehuurde campers, die ontbrekende stukken moeten in 8 a 9 maanden op ons tempo te doen zijn...
Harrie
Playa Coco
Hato, Bonaire
Caribisch Nederland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
